________________
१० • मङ्गलकलशकथानकम्
'एवं' ति निच्छयं काउं पूएउं कुलदेवयं । विन्नवइ जोडिउं हत्थे ‘पसाओ देवि ! कीरउ ॥९६।। दंसणेणं महाचिंतासमुद्दे पडियस्स मे' । एवं वोत्तुं तओ दब्भसंथारं अत्थरित्तु य ॥९७।। निवन्नो देविपामूले तं चेव य सरंतओ । रयणीए पच्छिमे जामे मंतिभत्तीए चोइया ॥९८।। आगंतुं जंपए देवी 'किं तए सरिया अहं ?' | मंती वि देवयं दटुं विज्जुपुंजसमप्पभं ॥९९।। 'देवि ! पच्चक्खमेवेयं तुझं मज्झ पओयणं । ता कहा कुण, जहा होइ णीरोगो झत्ति मे सुओ' ॥१००।। देवी पयंपई 'नेयं काऊणं भद्द ! तीरइ । जम्हा निकाइयं कम्मं अवस्सं वेइयव्वयं' ॥१०१।। मंती पयंपई 'देवि ! जइ एवं भाडएण वि । आणेहि को वि जो तस्स परिणेउं देइ कन्नयं' ॥१०२।। देवया जंपए ‘भद्द ! करिस्सामि इमं अहं । असाहारणभत्तीए तुज्झ एयाए तोसिया ।।१०३।। किंतु बाहिं पुरीए उ थाणवालाण पसाओ । सीयत्तो य परिस्संतो जो तप्पेइ सुबालओ ॥१०४|| सो पच्छन्नो करेऊणं आणावेयव्वओ तए' । एवं पयंपिए मंती वंदिउं तं विसज्जए ।।१०५।। सयं तु उट्ठिउं जाइ सगेहे हट्टतुट्ठओ। आढवइ सव्वसामग्गि काऊणं लग्गणिच्छयं ।।१०६।।
lova
Jain Education International
For Personal & Private Use Only
www.jainelibrary.org