________________
२०२
पउमचरियं एवं चिय वोलणा, रयणी पवणंजयस्स तम्मि वणे । जं पिउणा तस्सकयं, तं मगहवई सुणसु एत्तो ॥२३॥ पवणंजयवुत्तन्ते, मित्तेण निवेइए गुरूण तओ। सव्वो सयण-परियणो, जाओ अइदुक्खिओ विमणो ॥२४॥ सुयसोगगग्गरगिरा, केउ (कित्ति ) मई भणइ पहसियं एत्तो । पुत्तं मोत्तूण ममं, एगागी किं तुम आओ ? ॥२५॥ सो भणइ देवि ! तेणं, अहयं संपेसिओ इहं तुरिओ। विरहभयदुक्खिएणं, काऊण इमं पइन्नं तु ॥२६॥ जइ तं एत्थ वरतणू, न य हं पेच्छामि सोमससिवयणं । ता मज्झ एत्थ मरणं, होही भणियं तुह सुतेणं ॥२७॥
सुणिऊण वयणमेयं, केउ(कित्ति) मई मुच्छिया समासत्था।
__ जुवईर्हि संपरिवुडा, कुणइ पलावं तओ कलुणं ॥२८॥ अमुणियकज्जाए मए, पावाए एरिसं कयं कम्मं । जीवस्स वि संदेहो, जेण य पुत्तस्स मे जाओ ॥२९॥ एयं आइच्चपुरं, आरामुज्जाण-काणणसमिद्धं । मह पुत्तेण विरहियं, न देइ सोहं अरण्णं व ॥३०॥ संठाविऊण महिलं, पल्हाओ निग्गओ पुरवराओ। पुत्तस्स मग्गणटे, पुरओ च्चिय पहसियं काउं ॥३१॥ सव्वे वि खेयरिन्दा, वाहरिया उभयसेढिवत्थव्वा । सिग्धं चिय संपता, पल्हायनराहिवसयासं ॥३२॥ हिण्डन्ति गवेसन्ता, पवणगई ते समन्तओ पुहई । पडिसुज्जएण दिट्ठा, दूया पल्हायनिवतणया ॥३३॥ परिपुच्छिएहि सिटुं, पवणंजयकारणं अपरिसेसं । सोऊण अञ्जणा वि य, अहिययरं दुक्खिया जाया ॥३४॥ रोवन्ती भणइ तओ, हा नाह ! कओ गओ अपुण्णाए । बहुदुक्खभाइणीए, अलद्धसुहसंगमासाए ? ॥३५॥
एवमेव व्यतीता रजनी पवनञ्जयस्य तस्मिन् वने । यत्पित्रातस्य कृतं तन्मगधपते श्रुण्वितः ॥२३॥ पवनञ्जयवृतान्ते मित्रेण निवेदिते गुरुणां ततः । सर्वः स्वजनपरिजनो जातोऽतिदुःखितो विमनाः ॥२४॥ सुतशोकगद्गद्गिरा कीर्तिमती भणति प्रहसितमितः । पुत्रं मुक्त्वा ममैकाकिनं किं त्वमायातः? ॥२५॥ स भणति देवि तेनाहं संप्रेषित इह त्वरितः । विरहभयदुःखितेन कृत्वमा प्रतिज्ञां तु ॥२६।। यदि तामत्र वरतनुं न चाहं पश्यामि सौम्यशशिवदनाम् । ततो ममात्र मरणं भविष्यति भणितं तव सुतेन ॥२७॥ श्रुत्वा वचनमेतत्कीर्तिमती मुच्छिता समाश्वास्ता । युवतिभिः संपरिवृता करोति प्रलापं ततः करुणम् ॥२८॥ अमुणितकार्यया मया पापयेतादृशं कृतं कर्म । जीवस्यापि संदेहो येन च पुत्रस्य मे जातः ॥२९॥ एतदादित्यपुरमारामोद्यानकाननसमृद्धम् । मम पुत्रेण विरहितं न ददाति शोभामरण्यमिव ॥३०॥ संस्थाप्य महिला प्रह्लादो निर्गतः पुरवरात् । पुत्रस्य मार्गणार्थे पुरत एव प्रहसितं कृत्वा ॥३१॥ सर्वेऽपि खेचरेन्द्रा व्याहता उभयश्रेणिवास्तव्याः । शीघ्रमेव संप्राप्ताः प्रह्लादनराधिपसकाशम् ॥३२॥ हिण्डन्ते गवेषयन्तः पवनगतिं ते समन्ततः पृथिवीम् । प्रतिसूर्येण दृष्टा दूताः प्रह्लादनृपसत्काः ॥३३॥ परिपृष्टैः शिष्टं पवनञ्जयकारणमपरिशेषम् । श्रुत्वाऽञ्जनाऽपि चाधिकतरं दुःखिता जाता ॥३४॥ रुदन्ती भणति ततो हा नाथ! कुतो गतो ऽपुण्यया । बहुदु:खभागिन्याऽलब्धसुखसंगमाशया ? ॥३५।।
१. वरतणुं-प्रत्य०।
Jain Education Interational
For Personal & Private Use Only
www.jainelibrary.org