________________
२२७
सूत्रं ५२]
स्वोपज्ञभाष्य-टीकालङ्कृतम् पवर्तनः कर्मण आयुषः शीघ्र फलविपाको मुज्यत इत्यर्थः । अतः क्रमानुभवे वेष्टिवार्द्रपटपरिशोषकालवद् बहुत्वं कालस्य, प्रसारितार्द्रपटपरिशोषकालचाल्पकालता परिवर्तितायुष्कपरिभोगकालस्य । एवं च सति म कृतप्रणाशाकृताभ्यागमाफल्यानीति निगमयति-समस्तायुर्द्रव्योपभोगात् कृतविप्रणाशो नास्ति, न चायुष्यपरिनिष्ठिते प्रियत इ. स्पकृताभ्यागमाभाषः, परिभुक्तत्वादेव च सकलस्यायुषो न वैफल्यप्रसङ्गः, अत एव जात्यन्तरानुषन्धत्वाभावोऽपीति । न घेह भाष्यकारेणोक्तः, प्रागुपन्यस्तस्यापि पूर्वकत्रयस्याभावे तदमावास, तस्मादवस्थितमिदम् – केचिदकाले प्राणिनो नियन्ते पूर्वजन्मोपात्तायुष्ककालापेक्षया, केचिदनन्तरातीतजन्मोपात्तायुष्ककालमखण्डमवसायं प्रापय्य विहायास्ते(?) न शेषात् स्वकतकर्मादिष्टं जन्मान्तरमनुषचन्तीति ॥ ५२ ॥
ग्रन्थानमङ्कतः ३४२० इति श्रीतवार्थसूत्रेऽहत्प्रवचनाधिगमे भाष्यानुसारिण्यां तस्वार्थटीफायां
द्वितीयोऽध्यायः ॥२॥
॥इति द्वितीयोऽध्यायः॥
NEE
DO
LATE)
M
ZON
Jain Education International
For Personal & Private Use Only
www.jainelibrary.org
