________________
आचार्यानी होय ह्मणून उत्तर दिले व तो सर्व नैवेद्याचा ढीग महाद. वाच्या जवळ आणिला. सर्वांना त्यांनी बाहेर जावयास सांगून देवळाचे दरवाजे बंद केले. त्या मोठ्या अन्नराशीला आपल्या उदरामध्ये आचायांनी उदार आश्रय दिला. तदनंतर ती उष्टी भांडा बाहेर नेण्याचा हुकूम त्यांनी नौकरांना फर्माविला. हे कृत्य पाहून राजाला आनंद व आश्चर्य ही वाटली. तो दररोज मोठ्या भत्तीने अनेक प्रकारचा नैवेद्य पाठवू लागला. याप्रमाणे सहा महिनेपर्यंत महाराजांना षड्सयुक्त अशा पक्काना. वर यथेच्छ हात मारतां आल्यामुळे भस्मक रोगाने आपले तोंड काळें केले. महाराजांचा आहार : कृतिस्थ झाला. शरीर नीरोग व तेजःपुंज दिसू लागले. आतां नैवेद्य दररोज उरू लागल्यामुळे पुजाऱ्यांनी महाराज ! अलिकडे नैवेद्य कां उरू लागला असे विचारिलें.
राजाच्या भक्तीने महादेव प्रसन्न झाले आहेत. ते आतां कमी जेवतात असें; आचार्यांनी उत्तर दिले. ही हकीकत राजालाहि समजली. राजाला आपल्या भक्तीने महादेव प्रसन्न झाले हे ऐकून आनंद वाटला; परंतु थोड्याच वेळांत त्याचे अंत:करण संशयाने व्यापून गेले. तो मनांत ह्मणू लागला-यांत कांही तरी दुसराच प्रकार असला पाहिजे. आपण याची खात्री करून घेतली पाहिजे; असा विचार करून तो देवळांत आला व त्याने आचार्य दार लाऊन काय करीत असतात हे पाहण्यासाठी एका लहान मुलाला महाराज पाहू शकणार नाहीत अशा गुप्त रीतीने ठेविले. महाराज स्वतःच जेवतात असे त्या मुलाच्या दृष्टीस पडले. त्याने ती सर्व हकीकत राजापुढे निवेदन केली. ती हकीकत ऐकून राजाच्या तळपायाची आग मस्तकाला जाऊन पोहोचली. राजा रागाने ह्मणाला ' अरे जोग्या, मी महादेवास सर्व अन्न खाऊ घालतो ह्मणून स्वतः खात होतास नाहीं कां ? तू मूर्तिमंत धूर्तपणाचा पुतळा आहेस. बरें, आतां जर तूं महादेवास नमस्कार करणार नाहीस तर येथून तुझी सुटका होणे अशक्य आहे असे समज. आचार्य ह्मणाले
Jain Educationa International
For Personal and Private Use Only
www.jainelibrary.org
