________________
सोयरस सद्द गहणं वयंति तं राग हेतु मणुन्न माहु । तं दोस हेउं अमणुन्न माहु समोय जो तेसु सबीयरागो ३२ ॥ ३५ ॥ सहस्स सोयं गहणं वयंति सोयरस सदं गहणं वयंति । रागरस हेउं समणुन माहु दोसस्सहेउं अमणुन्न २७४ माहु ॥३६॥ सद्देसु जो गिहि मुवेइ तिव्वं अकालियं पावइ से विणासं । रागाउरे हरिणमिएव्व मुद्धे सद्दे आतित्ते
समुवेइ मच्चु ॥ ३७ ॥ जेयावि दासं समुवेइ तिव्वं तंसिख्खणे सेउ उबेइ दुख्खं । दुईत दोसेण सएण जंतू न किंचि सदं अवरझई से ॥ ३८ ॥ एगंत रत्तो रुइ रंसि सद्दे अतालिसेसे कुणई पओसं । दुख्खस्स संपील मुवेइ R बालेनलिप्पई तेण मुणीविरागे ॥ ३९ ॥ सदाणुगासाणु गएय जीवे चराचरे हिंसइणे गरूवे चित्ते हिंते परितावेइ | बाले पीलेइ अत्तठ्ठ गुरु किजिठे ॥ ४० ॥
०००020०००००००००००००००६
शब्द काननुं आकर्षण करे छे. मधुर शब्द रागर्नु अने कठोर शब्द द्वेष कारण (तीर्थकरे) कहयुं छे. भला मुंडा शब्दने विषे राग द्वेष रहित होय ते वीतराग कहेवाय. [३५]. कान शब्दने ग्रहण करे छे अने शब्द काननुं आकर्षण करे छे. मधुर शब्द रागर्नु अने कठोर शब्द द्वेषद् कारण [ तीर्थकरे] कहयु छे. [३६]. जेवी रीते रागातुर हरण मुग्ध शब्दथी ललचाइने अकालिक मरण पामे छे तेवी रीते शब्दने विषे तीव्र मूछा राखनार अकालिक विनाशने पामे छे. [३७]. जे कोइ कुशब्द सांभळीने अति द्वेष आणे छे ते तत्क्षण दुःख पामे छे. तेने जे दुःख उपजेछे तेमां तेनो पोतानोज दोपछे, तेमां शब्दनो काइ दोष नथी. (३८). जे कोइ मधुर शब्द उपर अति राग करे छे, तेने कठोर शब्द उपर द्वेष उपजे छे अने तेथी मूर्ख माणस दुःख पामेछे, ज्यारे वीतराग मुनी एवा राग-द्वेषथी मुक्त रहे छे. [३९]. मधुर शब्दने विषे लुब्ध थयेलो जीव अनेक चराचर जीवने हणे छे. स्वार्थमा लीन थलो अज्ञानी जीव ए जीवोने अनेक प्रकारे पीडे छे अने तेमने दुःख उपजावे. (४०),
००००००००००००००००००००००
Jain Educationa international
For Personal and Private Use Only
www.jainelibrary.org
