________________
३२०
सूक्तमुक्तावली मोक्षवर्ग
थयो. एहवे नाथीजी ( राजपुत्र ) पंचमुष्टी लोच करी नीकल्या. मातपितादि परिवारे घरमा रहेवाने घणुं कनुं. त्यारे ते . मणे कधुंके, हे मात पितादि ! मुज नाथीने नाथ ते धर्म बे. माटे ते धर्मनुं शरण में श्रादयुं. त्यांथी नीकलीने विहार करतां ते एक जाड नीचे यावीने बेवावे. एवामां श्रेणीक राजा वीर प्रजुने वांदवा जता दता तेमणे मार्गे यवतां काम तले अनाथी मुनीने दीवा. तेथी हाथी उपरथी उतरी त्रण प्रदक्षिणा दे वांदीने तेमनी सन्मुख बेसी पुत्र्यं के, तमे काचीवये केम नीकल्या? नूक्त जोगी थई संसारनो लाहो लेई पठी अंत समये दीक्षा लेज्यो. महारुं वचन मानो. ते सांजली साधु बोल्या - हे मगध देशना धणी ! हुं अनाथ होवाथी साधु थयो बुं. राजा श्रेणीक समज्या जे ए बीचारो बापडो दीसे बे, एने कोई सगो संबंधी जातो नथी. एम जाणी बोल्या जे, हे साधुजी ! हुं तमारो नाथ बुं. साधुए जणाव्युंजे, हे राजा ! तुंज अनाथ बे, तो महारो नाथ केम यश ? राजा कहे - हे मुनी ! हुं अनाथ केम ? हुं मगध देशनो राजा, श्रेणिक महारुं नाम बे, रुद्धिवंत तुं, तेम बतां तमे मने श्रनाथ केम कहो वो ? तमने मृषावादनो दोष लागे बे. साधुए जणाव्युं जे, एवं नाथपएं तो अमारे घरे पण हतुं जुर्ज, सांजलो- "कोसंबी नगरीना राजानो हुं पुत्र, महारे घरे घणा हाथी, घणा घोमा, पायदल, नारी विलास, जला संयोगादि दता. जरयोवनमां मुजने रोग थयो. घणा वैद्ये उपाय कर्या. पण ते न मट्यो. वली कोईये महारी वेदना न सीधी. तेवारे मनमां वैराग्य उपन्यो. याखी रात्री सुतां दुःख गयुं, अने शरीरे सुख थयुं. प्रजाते चारित्रनुं शरण लेई नीकल्यो बुं. " मुनीनां श्रवां वचन सांजली श्रेणीक राजा उनो थई मुनीने नमी, खमावी, स्वामी माफ करज्यो, में तमने पूर्वचन कह्यां ते खमज्यो. एम
Jain Educationa International
For Personal and Private Use Only
www.jainelibrary.org
