________________
२४४
सूक्तमुक्तावलीअर्थवर्ग
पासेथी रत्नकंबल पमावी लीधुं. रत्नकंबल विना वेश्याने त्यां जई शुं मोहोडुं देखाडु ? माटे फरी लेई आवं. एम विचारीने साधु त्यांथी पागे वली नेपाल देशना राजा पासे जई श्राशीष वचन देई उन्नो रह्यो. राजाये तेने उलख्यो. बीजी वार श्राववानुं कारण पुज्यु. मुनीए लुटी लीधानी हकीकत निवेदन करी. राजाये रत्नकंबल वांसनी लाकडीमां घाली आप्युं. ते बेई पागे चोरपती नजीक श्राव्यो; एटले सूमाए लदव्य जाय ! लक्षाऽव्य जाय ने ! एवी बूम मारी. चोरे श्रावीने साधुने पकड्या, पण तेनी पासे काई दीगमां आव्युं नही. तेथी का जे-“श्रमारो ए सूडो कदीए जूगे नथी पड्यो, अने ए आज जुठो पडे बे. माटे तमारी पासे जे काई होय ते अमे तमने बदीये बीये. अमारु आ वचन जे. माटे साचुं बोलो, के तमारी पासे झुंने ? अने ते क्यां ने ? " साधुए चोरना बोलवा उपर विश्वास आणीने कडं जे-आ वांसनी लाकडीमां जे. चोरे ते जोयु. चोरे एवी रीते सूमार्नु वचन प्रमाण करावी साधुने ते लेई जवानी रजा श्रापी. त्यांथी चाली चोमासाना अंते साधु गणिकाने घेर आव्या. गणिकाए पुज्युं के, लेई आव्या ? साधु कहे, हा, लाव्यो. गणिका कहे, लावो. साधुए तेणीने रत्नकंबल आप्यु. पठी गणिकाए स्नान करी पोतानुं आ शरीर ते रत्नकंबल वडे लूसीने खालनी कुंडीमां नाख्यु. ते देखीने पोताना घरनी स्त्रीने जेम उबको ये, तेम ते गणिकाने उबको देतां साधु बोल्या के-अरे रांड ! फट्य रे अन्नागिणी ? ए तें शुं कर्यु ? हुं महा महा कुःखी थई कचरो कादव खुंदतो वे वार नेपाल गयो, त्यारेज ए लावी शक्यो बुं. अने तें तो दील लूसीने अशुची स्थानकमां फेंकी दीधुं. एथी वली वधारे मूर्ख ते कोण हशे ? खचीत तुं अनागिणीज दीसे ३. गणिका साधुनां वचन सांजलीने बोली के, अनागिणी ते हुँ ?
Jain Educationa International
For Personal and Private Use Only
www.jainelibrary.org
