________________
२२७
सूक्तमुक्तावली अर्थवर्ग मन देईने जणवानो उद्यम मांड्यो. त्यारपठी तेने जुगारीनी साबत थई. एक वखत राजाए पुरंदर शेठने लाख अव्यनुं घराणु सोंपीने कडं के तमारे त्यां या अनामत राखी मुकजो.ज्यारे अमारे जरूर हशे त्यारे मगावी लेश्शुं. शेठे ते घराणुं पूर्ण चोकसीथी अलायधुं मुक्यु. पुन्यसारे ते मुकतां दी. पठी बुपी रीते घराणुं काढ। लेई ते जुवटे रम्यो. तेमां बधुं हास्यो. त्यारपती केटलेक दीवसे राजाए शेठ पासे घराणु माग्युं. शेव ते लेवा सारू घेर श्राव्या. जोयु तो एक वालनी वींटी जेटवू पण न दीवं. एटले पुत्रने पुब्युं जे, तमे आ ठेकाणेथी आनूषण लीधां बे ? ए घराणुं तो राजानु . माटे साचे साचं कहो ? पुन्यसारे उत्तर वाल्यो जे, हा, में ली, ने. शेवे कह्यु के, जाउँ, घराणुं लेईने घेर आवजो. एम कही पुन्यसारने तेना पिताए समीसांजनी वेलाये घर थकी बाहिर काढी मुक्यो. श्रामण उमणो थयो थको ते घरथी नीकली नागोले आव्यो. तेणे विचार्यु जे हवे हुँ रात्रिने विषे क्यां जावं ? एम चिंतवीने ते एक वमना कोटरमां पेगे. शेगणीए रात्रि पमी पण पुत्रने न दीगे तेथी शेग्ने पुब्युं जे पुन्यसार क्यां गयो ? शेठे कां के, में राजानुं घराणुं लेई गया माटे तेने सीखामण वलवा वास्ते घर थकी काढी मुक्यो . शेगणी बोली जे, आ रात्रिनी वेलाये पुत्रने काढी मुकीने तमे घरमां नचिंत बेग हो, ए शुं ? जाउँ, एने ज्यां होय त्यांथी घेर तेडी लावो. स्त्रीनुं वचन सांजली पुन्यसारने जोवा सारू शेठ घर थकी नीकट्या. बधु नगर जोई वख्या पण क्याई न दीगे, रात्रिना चारे पहोर एमना एम फर्या पण पत्तो न लाग्यो; त्यारे शेठे विचायु जे, उघडते दरवाजे रखेने ए क्यांई जतो न रहे ! एवं चिंतवीने प्रजातमां नगरना बाहार श्रावी तेने जोवा लाग्या. हवे पुन्यसार जे वडना कोटरमां पेगे
Jain Educationa International
For Personal and Private Use Only
www.jainelibrary.org
