________________
सूक्तमुक्तावली अर्थवर्ग सुधी लागेलो ते परण्या सिवाय रूकाय तेम नहोतो. पण परहस्ते विधात्राने हाथ ए वात होवाश्री ते गमगीनीमां पमी एकांतमां गयो. एवामां तेना पिता पुरंदर शेठ घरे श्राव्या. जमवानी वेला थई एटले पिताये पुत्रने जोवराव्यो. ते मालुम न पड्यो एटले पोते तेने खोलवा लाग्या. तेने खोलतां खोलतां एकांत स्थानके अलायधी जगामा कोश्ने मालम न पडे त्यां तूटीशी ढोलणी उपर सूतो दीगे. एटले ढंढोलीने उगडी कर्वा के चालो, जमवानी वेला थई ले माटे नोजन करवा बेसीये. पुण्यसारे कडं के, पिताजी ! तमे जमो, हुं तो हमणां नहीं जमुं. पिताये पुज्युं जे, शा माटे ? पुत्रे जणाव्युं जे, " में महारा मनथी एवी प्रतिज्ञा करी ने जे, रत्नवती कन्याने परण्या विना जमवू नही, माटे नही जमुं. प्रतिज्ञा पूर्ण थया विना केम जमाय ? श्रा महारो पंड पड़ी जाय तो बहेतर! पण प्रतिज्ञा पूर्ण थये ज जमीश.” ते सांजली शेउ बोल्या जे, हे पुत्र ! हमणां तो नणवानो समय , माटे जणो. वखत थये तमे कहेशो तेनी साथे पाणीग्रहण करावीशु. चालो-जगे, आपणे जमीये. पुत्र कहे जे, परणुं त्यारेज जमुं. शेठ कहे के, ह. मणां ए वातनो हठ न करो. तुं कहीश शुं अने अमे परणावगुं शुं ? तने परणाववानो तो अमने घणो मनोरथ बे. पुन्यसार कहे के, ते तो बेज. पण रत्नवतीने परण्या विना हुँ जल अन्न लेवानो नथी. वट पिताए कह्यु जे, हमणां तो तुं जमीले, पठी हुँ जश्ने ए कामनी तजवीज करीश. एवं सांजली पुन्यसार जमवाने उठ्यो. पिता पुत्र जमी जव्या. पनी पुन्यसारे पिताने कडं जे, हवे तमे जा. पुरंदर शेठ परिवार वेश्ने रत्नसारने घेर गया. रत्नसार उठीने सामा व्या, आदर सत्कार सहित आसन बेसण आपीने पुब्युं जे, स्वामी ! केम पधारवा कृपा क
Jain Educationa International
For Personal and Private Use Only
www.jainelibrary.org
