________________
२७४
सूक्तमुक्तावली अर्थवर्ग श्रावतां अटक्यो अने जोयुं तो नीचे सोनानी जाली हती तेना बीजोमाथी थोडं थोडं जल आवतुं मालम पड्यं. तेथी ते विचार करवा लाग्यो के, एमां कांई पण कारण ले खलं! एवी सुवर्णनी कंबा (जाली)तो किहांये दीठी नथी, तेम सांजली पण नथी. पठी उत्तमकुमारे जोर करी जालीने श्राडी अवली हलावी एटले पाणीनो प्रवाह चाल्यो. कुत्रा उपर रहेला लोक हर्षवंत या थका कुमारनी स्तुति करवा लाग्या. लोकोए पाणी पीधुं अने नाजन नरी लीधां. हवे आएं अवडं तपासतां उत्तमकुमारे कुवानी नीते उंचे एक जाली दीठी. त्यां कांखीने जोतां मांहे मणीरत्नमय पावडीयां दीगं. पठी मनमा विचार कर्यों के अहीं पण नाग्यनी परिदा करवा जेवू दीसे ने ! एम धारीने ते जाली खसेडी अंदर पेगे ने पगथीयां उतर्यो, एटले एक मार्ग तेनी नजरे पड्यो. त्यांथी पागल चालतां एक अनुपम महेल तेना जोवामां श्राव्यो. तेनी नजीक जतां एक वृद्ध स्त्री त्यां बेठेली हती ते बोली के, हे हीन पुन्याश्ना धणी ! तुं कोण ले ? शुं तुं चमर राक्षसने उलखतो नथी ? जे तुं अहीं श्राव्यो ? तेवारे कुमार बोल्यो के, हुँ तेने जाणुं बु, हुँ ए मरकेतु राक्षसने जीतनार बुं. माटे ए प्रासाद कोनो ने अने तुं कोण बे ? ए मने कहे. वृक्षा स्त्री एवं सांजलीने कहे जे जे- हे सत्ववंत ! हे धीरजवंत ! सांजल. अहींथी ढुंकमो रादस हीप , त्यां लंका नगरी बे. तेनो स्वामी चमर नामे रावस . तेने महालसा नामे चोस कला निपुण अति रूपवान एक पुत्री . एकदा जमरकेतुए निमित्तियाने तेनो नर्तार कोण थशे ? एवं पुलवाथी ज्ञानबले तेणे का के-नूचर क्षत्रीय उत्तमकुमार एनो जार थशे. ए राजाधिराज थशे तथा घणा विद्याधर एने सेवशे. ते सांजली चमरकेतु
Jain Educationa International
For Personal and Private Use Only
www.jainelibrary.org
