________________
पद्मपुराणम्।
त्रिंशत्तम पर्व ।
धम्येध्यानगतः कृत्वा कालं कलुषवर्जितः । जनकस्य विदेहायाः स सहायस्तनुश्रितः॥९८ ॥ अरण्याम्पिगलः प्राप्तो दृष्ट्वा शून्यकुटीरकं । कोटरानलजीर्णागदाहदुःखं समाप्तवान् ॥ ९९ ॥ यदर्थ दुःखितो प्राक्षीनेत्रांबुकृतदुर्दिनः । दृष्टा स्यात्पुंडरीकाक्षी रामेत्युन्मत्तविभ्रमः ॥ १० ॥ हा कांत इति कूटांश्च विलापमकरोदिति । प्रभावती सवित्री तां तातं चक्रध्वजं च तं ॥१०१॥ विभूतिमतितुंगांश्च वाधवांश्व सुमानसान् । परित्यज्य मयि प्रीत्या विदेशमपि संगता ॥१०२॥ रूक्षाहारकुवस्त्रत्वं मदर्थ सेवितं त्वया । मामुत्सृज्य क्व यातासि सर्वावयसुंदरि ॥ १०३ ॥ खिन्नोऽसौ धरणीं दुःखं भ्रांत्वा स गिरिकाननान् । वियोगवह्निना दग्धः सोत्कंठस्तपसि स्थितः। ततो देवत्वमासाद्य चिंतामेवमुपागमत् । तिर्यग्योनि किमेता सा कांता सम्यक्त्ववर्जिता ॥१०५॥ स्वभावार्जवसंपन्ना भूयो वा मानुषी भवेत् । जीवितांते जिनं स्मृत्वा किं वा देवत्वमागता॥ इति ध्यायन विनिश्चित्य श्रब्धदृष्टिप्रकोपवान् । क्वासौ शत्रुर्दुरात्मेति ज्ञात्वा कुक्षिसमाश्रितं ॥ प्रसूतमेककं कृत्वा शांतः कर्मनियोगतः । बालं मुमोच जीवेति वदन् विद्यालघूकृतं ॥ १०८ ॥ ज्योत्स्नाकृतादृहासायां रात्रौ प्राप्तः पतंस्त्वया । तदा स्मरसि किं नेदं पुष्पवत्यै समर्पितः १०९ प्राप्तो भवत्प्रसादेन विद्याधरविधिर्मया । नूनं माता विदेहा मे सा च सीता सहोदरी ॥ ११ ॥
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
