________________
पद्मपुराणम् ।
एकोनत्रिंशत्तम पर्व। अवाचि च प्रिये कस्मात्कोपं प्राप्ता त्वमीदृशं । सर्वतो दयिते येन जीवितेप्यसि निस्पृहा ॥२५॥ सर्वतो मरणं दुःखमन्यस्मादुःखतः परं । प्रतिकारस्तु यद्यस्य तदुःखं वद कीदृशं ॥ २६ ॥ त्वं मे हृदयसर्वस्वं दयिते वद कारणं । क्षणेनापनयं यस्य करिष्यामि वरानने ॥ २७॥ श्रुतं वेत्सि जिनेंद्राणां सदसद्गतिकारणं । तथापि मतमीहक्ते धिक्कोपं ध्वांतमुत्तमं ॥ २८ ॥ प्रसीद देवि कोद्यापि कोपस्यावसरस्तव । प्रसादध्वनिपर्यंतप्रकोपा हि महास्त्रियः ॥ २९ ॥ तयोक्तं नाथ कः कोपस्त्वयि मे दुःखमीदृशं । समुत्पन्न न यद्याति शांति पंचयता विना॥३०॥ देवि तत्कतरं दुःखमित्युक्तैवमभाषत । शांत्यंबुदानमन्यासां मम नेति कुतो वद ॥ ३१ ॥ दृष्टेन केन कार्येण हीनाहं विदिता त्वया । यदवंचितपूर्वास्मि वंचिता पंडिताधुना ॥ ३२ ॥ यावदेवं वदत्येषा तावदायाति कंचकी । देवि जैनांबु नाथेन तुभ्यं दत्तमिति ब्रुवन् ॥ ३३॥ अत्रांतरे प्रियाः प्राप्ता इतरास्तामिदं जगुः । अयि मुग्धे प्रसादस्य स्थाने प्राप्तासि किं रुषा ३४ यस्यास्माकं जुगुप्साभि सीभिर्जलमाहतं । वरिष्ठेन पवित्रेण तव कंचुकिनामुना ॥ ३५ ॥ ईदृशी नाम नाथस्य संप्रीतिर्भवतीं प्रति । यतोयं जनितो भेदः किमकांडे प्रकुप्यसि ॥ ३६॥ प्रसीद दयितस्यास्य लमस्यैव प्रयत्नतः । प्रणयादपराधेऽपि ननु तुष्यंति योषितः ॥ ३७ ॥
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
