________________
पद्मपुराणम् ।
M
एकोनत्रिंशतमं पर्व। वृद्धकंचुकिनो हस्ते दत्तं जिनवरोदकं । अप्राप्य सुप्रभा कोपं शोकं च परमं गता ॥ १२ ॥ अचिंतयच्च नो साध्वी बुद्धिरेषा महीभृतः । यदेता मानिता नाहं शांतिवारिविसर्जनात् ॥१३॥ को वात्र नपतेर्दोषः प्रायः पुण्यं पुरा मया । नार्जितं येन संप्राप्ता निकारमिदमीदृशं ॥ १४ ॥ पुण्यवत्य इमा श्लाघ्या महासौभाग्यसुंयुताः । पूतं यासां जिनेंद्रांबु प्रीत्या प्रहितमुत्तमं ॥१५॥ अपमानेन दग्धस्य हृदयस्यास्य मेऽधुना । शरणं मरणं मन्ये तापः शाम्यति नान्यथा ।। १६ ॥ विशारसंज्ञमाहूय भांडागरिकमेककं । जगाद भद्र नाख्येयं त्वयेदं वस्तु कस्यचित् ॥ १७॥ विषेणात्यंतपरमं मम जातं प्रयोजनं । तदानय द्रुतं भक्तिर्मयि चेत्तव विद्यते ॥१८॥ गत्वा स यावदन्विष्यश्विरयत्यतिशंकितः । तावत्तल्पगृहं गत्वा सातिष्ठत्स्रस्तगात्रिका ॥ १९ ॥ नृपतिश्चागतो वीक्ष्य प्रियास्तिस्रस्तया विना | समन्विष्यागमत्तस्याः समीपं त्वरितक्रमः।।२०॥ अपश्यञ्च मनश्चौरीमंशुकच्छन्नविग्रहां । अनादरेण सत्तल्पे शक्रयष्टिमिव स्थितां ॥ २१॥ गृहाण तदिदं देवि क्ष्वेडमित्यवदच्च सः । प्रेष्यो दशरथश्चैतं देशं प्राप्याशृणोद्धनि ।। २२ ॥ हा देवि किमिदं मुग्धे प्रारब्धमिति च ब्रुवन् । स निराकरोद्भजिष्यंतं तत्तल्पे चोपविष्टवान् २३ राजानमागतं ज्ञात्वा सहसा सत्रपोत्थिता । क्षितावुपविविक्षती कांतेनांके निवेशिता ॥२४॥
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
