________________
पद्मपुराणम् ।
अष्टाविंशतितम पर्य। अधिज्येन क्षते यस्मिन् पद्मन मदियं ध्रुवं । हरिष्यते खगैः कन्या मांसपेशीव जंबुकात् ॥१९॥ विंशतिवासराणां च वस्त्वन्यत्र कृतोऽवधिः । वरानीता वराकीयं भूयोऽस्माभिः क वीक्षिता ।। एवमुक्तेऽस्रसंपूर्णलोचना सहसाभवत् । विदेहापहृतं बालमस्मरच प्रसंगतः ॥ १९५ ॥ अतीतागामिशोकाभ्यामभितः पीडितेव सा | चकार वारिनेत्राभ्यां कुररीव कृतस्वना ॥१९६॥ परिदेवनमेवं च चक्रे विह्वलमानसा । कुर्वती परिवर्गस्य द्रविणं चेतसामलं ॥ १९७ ॥ कीदृग्वामं मया नाथ देवस्यापकृतं भवेत् । पुत्रेण यन्न संतुष्टं हतुं कन्यां समुद्यतं ॥ १९८ ॥ स्नेहालंबनमेकैव बालिकेयं सुचेष्टिता । मम ते बांधवानां च प्रेमभावो जनस्य च ॥ १९९ ॥ दुःखस्य यावदेतस्य नांतं गच्छामि पापिनी । द्वितीयं तावदेवन्मे कृतसनिधि वर्तते ॥२०॥ शोकावर्तनिमनां तां करुणं रुदतीमिति । नियम्यादु प्रियोवोचदतः शोकसमाकुलः ॥२०१॥ अलं कांते रुदित्वा ते ननु कर्मार्जितं पुरा । नर्तयत्यखिलं लोकं नृत्ताचार्यों ह्यसौ परः ॥२०२॥ अथवा मयि विश्वस्त हृतो दुष्टेन बालकः । अप्रमत्तस्य बालां तु हतुं शक्तोऽस्ति को मम।।२०३॥ आप्तप्रधारणन्यायमप्ररित्यज्यता मया । पृष्टासि दयिते वस्तु जानाम्येत्सुखावहं ॥ २०४ ।। सारेवंविधैाक्यैः कांतेन कृतसांत्वना । विदेहा विरलीकृत्य शोकं कृच्छ्रादवस्थिता ॥२०५॥
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
