________________
पद्मपुराणम् ।
अष्टाविंशतितम पर्व। इत्युक्त्वा चरितार्थः सन्नारदोऽगान्मनीषितं । दध्यौ भामंडलोप्येवं स्मरसावकताडितः॥४२॥ क्षेपिष्टं प्रमदारत्नं न लभेयं यदीदृशं । न जीवेयं तदावश्यं स्मराकुलितमानसः ॥ ४३ ॥ धारयंती परां कांतिमियं मे हृदयं स्थिता । कथं च कुरुते तापमग्निज्वालेव सुंदरी ॥ ४४ ॥ दहति त्वचमेवार्को बहिरंतश्च मन्मथः । अंतर्द्धिरस्ति सूर्यस्य मन्मथस्य न विद्यते ॥ ४५ ॥ द्वयमेव ध्रुवं मन्ये प्राप्तव्यमधुना मया । तया वा संगमः साकं मरणं वा स्मरेषुभिः ॥४६॥ अनारतमतिध्यायनशने शयने न च । न प्रासादे नचोद्याने धृति भामंडलोऽगमत् ।। ४७ ॥ स्त्रियोऽथ नारदं मत्वा कुमारासुखकारणं । स संभ्रमं समुद्विग्ना पितुरस्त्र न्यवेदयत् ॥ ४८ ॥ तथानर्थसमुद्रेन नारदेनाहता पटे । चित्रीकृत्यांगना क्यापि रूपातिशययोगिनी ॥ ४९ ॥ समालोक्य कुमारस्तां विहलीभूतमानसः । धृतिं न लभते क्यापि त्रपया दूरमुज्झितः ॥ ५० ॥ मुहुस्तामीक्षते कन्यां सीताशब्दं समुच्चरन् । करोति विविधां चेष्टां वायुनेव वशीकृतः ॥ ५१ ।। उपायश्चित्यतामाशु तस्योत्पादयितुं धृति । यावन मुच्यते प्राणैर्भोजनादिपराद्भुखः ॥ ५२ ॥ ततश्चंद्रगतिः श्रुत्वा वार्तामेतां समाकुलः । आगत्य कांतया साकं सुतमेवमभाषत ॥ ५३॥ मज सोः क्रियाः पुत्र सुचेता भोजनादिकाः । अयं वृणोमि तां कन्यां भवतो मनसि स्थितां ॥
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
