________________
पद्मपुराणम् ।
२९२
सप्तचत्वारिंशत्तम पर्व। नूनं न भवितव्यं मे दुःखस्यान्ते न राघव । भवन्तमपि संप्राप्य किंतु कष्टमतः परम् ॥११॥ ततः पद्मप्रभोवोचद्भवतोयुध्यमानयोः । विशेषो न मया ज्ञातो न हतस्तेन ते समः ॥ १११॥ अज्ञानदोषतो नाशं मानैषीत्वैव जातुचित् । सुहृदं जैनवाक्येन जनितं प्रियसंगमम् ॥ ११२ ।। अथाहूतः पुनः प्राप्तः सुग्रीवप्रतिमो बली । संरंभवह्निना दीप्तः पोनाभिमुखीकृतः ॥११३ ॥ अद्रिणेव स रामेण क्षोभितः सागरोपमः । निस्त्रंशग्राहसंघातसंचारात्यन्तसंकुलः ॥ ११४ ॥ लक्ष्मणेनैव सुग्रीवः परिष्वज्य दृढं धृतः । स्त्रीवैरतः समीपं मा शत्रोः कोपेनागादिति ॥१५॥ ततः ससारपद्माभः सुग्रीवाभं समाहयन् । ज्वलत्संग्रामसंप्राप्तिजनितेनोरुतेजसः ॥ ११६ ॥ अथ पद्म समालोक्य समापृछ्य च साधकम् । वैताली निःसृता विद्या नारीवोद्धतचेष्टिता ११७ सुग्रीवाकृतिनिर्मुक्तं वानरांकविवर्जितम् । सहसा साहसगतिमिन्द्रनीलनगोपमम् ॥ ११८ ।। स्वभावमागतं दृष्ट्वा निःक्रान्तमिव कंचुकान् । शाखामृगध्वजाः सर्वे संक्षुभ्यैकत्वमाश्रिताः ११९ नानायुधाश्च संक्रुद्धा बलिनस्तमयूयुधन् । सोयं सोयमतिस्वानं कुर्वाणा पश्यतेति च ॥ १२० ॥ तेन तेजस्विना सैन्यं तद्विषामुरुशक्तिना । पुरस्कृतं दिशो भेजे यथा नूनं नमस्वता ॥१२१॥ तावत्ससायकं कृत्वा धनुरुद्धतविक्रमः । अधावत्पद्ममुद्दिश्य घनाघनचयोपमः ॥ १२२ ॥
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
