________________
पद्मपुराणम् ।
२७८
षट्चत्वारिंशत्तम पर्व।
गताऽऽगता च सा तस्मै वदतीति वितेजसे । देव साहारमुत्सृज्य स्थिता त्वां वृणुते कथम् १६७ न जल्पति निषिण्णांगा नालं कायेन चेष्टते । न ददाति महाशोका दृष्टिमस्मासु जानकी १६८ अमृतादपि सुस्वादैः पयःप्रभृतिभिः श्रितम् । सुगंधि वृणुते नान्नम् विचित्रं बहुवर्णकम् ॥१६९॥ ततो मदनदीप्ताग्निज्वालालीढः समंततः । आतॊ विचिंतयत् भूरि मनोऽसौ व्यसनार्णवे॥१७॥ शोचत्युन्मुक्तदीर्घोष्णनिश्वासानिलसंततिः । शुष्यन्मुखः पुनः किंचिद्गायत्यविदिताक्षरम् ॥१७१॥ स्मरपालेयनिर्दग्धं धुनाति मुखपंकजम् । मुहुः किमपि संचित्य स्मयते क्षणनिश्चलः ॥ १७२ ॥ अनुबंधमहादाहात्स्मरतावयवानलम् । क्षिपत्यविरतं भूमौ कुट्टिमायां विवर्त्तकः ॥ १७३ ॥ उत्तिष्ठति पुनः शून्यः सेवते निजमासनम् । निःकामति पुनदृष्टा जन प्रतिनिवत्तते ।। १७४॥ नागेन्द्र इव हस्तेन सर्वदिङ्मुखगामिना । आस्फालयति निःशंकः कुट्टिमं कंपमानयन् ॥१७५॥ स्मरन् सीता मनोयातामात्मानं पौरुषं विधिम् । निरपेक्षमुपालब्धं सास्रनेत्रः प्रवर्त्तते ॥ १७६ ।। किंचिदाहयते दत्तहुंकारश्चातिकैर्जनैः । तूष्णीमास्ते पुनः किं किमति शून्यं प्रभाषते ॥ १७७ ॥ सीता सीतेति कृत्वास्यमुत्तानं भाषते मुहुः । तिष्ठत्यवाङ्मुखं भूयो नखेन विलिखन्महीम् १७८ करेण हृदयं मार्टि बाहुमूर्धानमीक्ष्यते । पुनर्मुचति हुंकारं तल्पं मुंचति सेवते ॥ १७९ ॥
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
