________________
पद्मपुराणम् ।
२१६
एकचत्वारिंशत्तम पर्व।
नांतःपुरं न देशो न पुराणि न च पर्वताः। न नद्यो नाप्यरण्यानि तदा न प्राणधारिणः ॥९॥ महासंवेगयुक्तेन मुनिना चिरमर्जितं । क्रोधाग्निनाखिलं दग्धं तपोन्यत्किमु शिष्यतां ॥ ९१ ।। यतोयं दंडको देशः आसीइंडकपार्थिवः । तेनैव ध्वनिनाद्यापि दंडकः परिकीयते ॥ ९२ ॥ काले महत्यतिक्रांत प्राप्तायां चारुतां भुवि । एतेन्त्र पादपा जाताः पवेताश्च सनिम्नगाः ॥९३।। मुनेस्तस्य प्रभावेण सुराणामपि भीतिदं । वनमेतदभूत्कैव वार्ता विद्याबलाश्रिता ॥ ९४ ॥ पश्चादिदं समाकीर्ण सिंहेन शरभादिभिः । नाना शकुनिदैश्च सस्यभेदैश्च भूरिभिः ॥ ९५ ॥ अद्याप्यस्योरुदावस्य श्रुत्वा शब्दं परं भयं । व्रजति मानवाः कंपं वृत्तांते नु निवोधिनः ॥१६॥ संसारेऽतिचिरं भ्रांत्वा दंडको दुःखपूरितः । अयं गृध्रत्वमायातो वनेत्र रतिमागतः ॥ ९७ ॥ दृष्ट्वा सातिशयावेष नौ वनेत्र समागतौ । पापस्य कर्मणो हान्या प्राप्तः पूर्वभवस्मृति ॥ ९८ ॥ योसौ परमया शक्त्या युक्तोभूदंडको नृपः ! सोयं पश्यत संजातः कीदृशः पापकर्मभिः ॥९९ ॥ इंति विज्ञाय विरसं फलं कटुककर्मणः । कथं न सृज्यते धर्मे दुरिताच विरज्यते ॥ १०॥ दृष्टांतः परकीयोऽपि शांभवति कारणं । असमंजसमात्मीयं किं पुनः स्मृतिमागतं ॥ १०१ ॥ पक्षिणं संयतोऽगादीन्माभैषीरधुना द्विजः। मारोदीयद्यथा भाव्यं कः करोति तदन्यथा ॥१०२॥
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
