________________
पद्मपुराणम्।
१९७
एकोनचत्वारिंशत्तमं पर्व । केवल्यास्यात्समुद्भता भारतीति भवांतरे । सुरपः कार्षकश्चास्तां यक्षस्थाने सहोदरौ ॥१३७॥ लुब्धकेनाहृतो जीवः शकुंतिग्राममन्यदा । ताभ्यां कारुण्ययुक्त्याभ्यां दत्वा मूल्यं विमोचितः ॥ ततोसौ शकुनो मृत्वा बभूव म्लेच्छभूपतिः । सुरपः कर्षकश्चैतावुदितो मुदितस्तथा ॥ १३९ ॥ पक्षीभवन्नसौ यस्मादेताभ्यां रक्षितं पुरा । तस्मात्सेनापतिर्भूयो ररक्षासाविमौ मुनी ॥ १४० ॥ लुब्धको जीवमोक्षेण वसुभूतिद्विजोत्तमः । संजातो कर्मयोगेन मनुष्यभवमुत्तमं ॥ १४१ ॥ यद्यथो निर्मितं पूर्व तद्योग्यं जायतेऽधुना । संसारवाससक्तानां जीवानां गतिरीदृशी ॥ १४२ ।। किमर्धातैरिहानर्थग्रंथैरौशनसादिभिः । एकमेव हि कर्तव्यं सुकृतं सुखकारणं ॥ १४३ ॥ निःसृतावुपसर्गात्ती मुनी कर्मानुभावतः । निर्वाणसदनं प्राप्तावका जिनवंदनां ॥ १४४ ॥ एवं तौ चारुधामानि पर्यटथ समयं चिरं । रत्नत्रयं समाराध्य मृत्वा स्वर्गमुपागतौ ॥ १४५ ॥ निंद्ययोनिषु पयेटय वसुभूतिः सुकृच्छ्रतः । मनुष्यत्वं समासाद्य तापसव्रतमाश्रितः ॥ १४६ ॥ कृत्वा बालतपः कष्टं कालधर्मेण संगतः । अग्निकेतुरिति ख्यातः क्रूरो ज्योतिःसुरोऽभवत् १४७ तथास्ति भरतक्षेत्रे नाम्नारिष्टमहापुरं । प्रियव्रत इति ख्यातः पुरुभोगोत्र पार्थिवः ॥ १४८ ॥ महादेव्यावुभे तस्य योषिद्गुणसमन्विते । कांचनामा प्रसिद्धैका पद्मावत्यपरोदिता ॥ १४९ ॥
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
