________________
पद्मपुराणम् ।
षड्राविंशतितम पर्व । क्षात्याबंदमध्यस्थां तपःकर्तुं समुद्यतां । विनिवर्तयतां क्षिप्रं किं विरौषि व्रज द्विज ॥ २५ ॥ कोवा प्राज्यकालोस्या दधत्यास्तरुणी तनुं । वरस्त्रीगुणपूर्णाया हरत्यास्तरुणं जनं ॥ २६ ॥ इत्युक्ते द्विज उत्थाय वढ्दा परिकरं दृढं । दधाव रंहसा विद्धो भ्रष्टाश्वतरको यथा ॥ २७॥ पौदने नगरेऽन्विष्य चैत्येषूपवनेषु च । अदृष्ट्वा पुनरागच्छद्विदग्धनगरं द्रुतं ॥ २८ ॥ नृपाज्ञया नरैः क्रूरैगलघातैः स तर्जनैः। यष्टिलोष्टप्रहारैश्च दूरं निवासितो भृशं ॥२९॥ स्थानभ्रंशं परिक्लेशमवमानं वधं तथा । अनुभूय परं दीघेमध्वानं स प्रपन्नवान् ॥ ३० ॥ रतिं न लभते क्यापि रहितः प्रियया तया । शुष्यत्यहनि रात्रौ च पतितोग्नाविवोरगः ॥३१॥ विशालपंकजवनं दावाग्निमिव पश्यति । सरोऽपि ग्राहमानोऽसौ दह्यते विरहाग्निना ॥ ३२ ॥ एवं सुदुःखितमतिः पर्यटन् पृथिवीतले । नगरस्य स्थितं दूरं ददर्श गगनांबरं ॥ ३३ ॥ आचार्यमायेगुप्तिं च समेत्य रचितांजलिः । प्रणम्य शिरसा हृष्टो धर्म शुश्राव तत्त्वतः ॥ ३४ ॥ श्रुत्वा धर्म मुनेः प्राप्तः स वैराग्यमनुत्तमं । प्रशशंस जिनेंद्राणां शासनं शांतमानसः ॥ ३५ ॥ अहो परममाहात्म्यो मार्गोयं जिनदोशितः । ममांधकारयातस्य यो भास्कर इवोदितः ॥३६ ॥ प्रपद्यहं जिनेंद्राणां शासनं पापनाशनं । देहं निर्वापयाम्यद्य दग्धं विरहवह्निना ॥ ३७॥
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
