________________
१७४
निशीथ-छेदसूत्रम् -२-१०/६५०
त्ति। बीतीभयाओ उज्जेणी किल असीतिमित्तसुजोयणेसु । तत्थ व अकम्हा रायसभाएपज्जोयस्स अग्गतो पुरिसा कहं कहंति - "बीतीभते नगरे देवावतारियपडिमाए सुस्सूसकारिगा कण्हगुलिगा देवतानुभावेण सुवण्णगुलिगा जाता, अतीव सोहग्गलावन्नजुत्ता बहुजनस्स पत्थनिजा जाता।" तंसुणेत्तापजोओतस्स गुलुम्मातितोदूतं विसज्जेतिउदायनस्स- "एयं सुवण्णगुलियंसमं विसजेसु" त्ति । गओ दूतो, विन्नतो उदायनो । उदायणेण रुटेण विसज्जितो, अस्सकारियाऽसम्मानितो य दूतो । अहावत्तं दूतेन पञ्जोयस्स कहियं ।
पुणो पज्जोएण रहस्सितो दूतो विसजिओ सुवण्णगुलियाए जइ मं इच्छसि वा तोऽहं रहस्सियमागच्छामि । तीए भणियं - जति पडिमा गच्छति तो गच्छामि, इयरहा नो गच्छे । गंतुं दूतेन कहियं पञ्जोयस्स । ततो पल्लोतोऽनलगिरिणा हत्थिरयणेण सण्णद्धणिमियगुडेण अप्पपरिच्छडेनागतो, अहोरत्तेण पत्तो, पओसवेलाए पविठ्ठा चरा, कहियं सुवण्णगुलियाते । तत्य य बालवसंतकाले लेपगमहे वट्टमाणे पुव्वकारिता पजोएण लेपगपडिमा मंडियपसाधिता गीताओञ्जनिग्घोसेण रायभवणं पवेसिता देवतावतारियपडिमाययणं च । भवियव्वताए छलेण य तम्मि आययणे सा ठविता । इयरा देवावतारियपडिमा कुसुमोमालियगीयवाइत्तनिग्घोसेण सबजनसमक्खे लेप्पछलेण णिता सुवण्णगुलिगा य । पडिमं सुवण्णगुलिगं च पजोतो हरिउं - गतो । जं च रयणिऽनलगिरी वीतीभए नगरे पवेसितो तं रयणिं अंतो जे गया तेऽनलगिरिणो गंधहत्थिणो गंधेण आलाणखंभं भंतुं सव्वे विलुलिया सव्वजनस्स य जायंति । महामंतिजनेन य उन्नीयं- नूनं एत्थऽनल गिरी हत्यी खंभविप्पणट्ठो आगतो, अन्नो वा कोइ वणहत्थी ।
पभाएरन्नागवेसावियं । दिट्ठोऽनलगिरिस्स आनिमलो।पवत्तिबाहतेनकहियं-रन्नोआगतो पजोतो पडिगओ य । गवेसाविता सुवण्णगुलिगा यत्ति, नायं तदट्ठा आगतो आसि त्ति । रन्ना भणियं-पडिमंगवेसहि त्ति ।गविठ्ठा । कुसुमोमालिया चिट्टइन वत्ति, देवतावतारियपडिमाए य गोसीसचंदनसीतानुभावेणयकुसुमा नोमिलायंति । हायपयतोतराया मज्झण्ह देसकाले देवाययणं अतिगओ, पेच्छती य पुवकुसुमे परिमिलाणे । रन्ना चिंतियं - किमेस उप्पातो, उत अन्ना चेव पडिम त्ति? ताहे अवनेउं कुसुमे निरिक्खिता, नायं हडा पडिमा । रुट्ठो उदायनो दूतं विसनेति, जइतेहडा दासचेडी तो हडा नाम, विसनेह मे पडिमं । गतपचागतेन दूतेन कहियं उदायणस्सन विसज्जेति पजोओ पडिमं । ततो उदायणो दसहिं मउडबद्धरातीसह सब्बसाहण - बलेण पयातो । कालो य गिम्हो वट्टति । मरुजणवयमुत्तरंतो य जलाभावे सव्वखंधवारो ततियदिने तिसाभिभूतो विसण्णो। उदायनस्स रन्नो कहियं ।।
रन्ना वि अप्पबहुं चिंतिउं नत्थि अन्नो उवातो सरणं वा, नस्थि परं पभावतिदेवो सरणं ति, पभावतिदेवोसरणंसिकओ।पभावतिदेवस्स कयसिंगारस्सासणकंपोजाओ, तेन ओही, पउत्ता, दिट्ठा उदायनस्स रन्नो आवत्ती। ततो ओ आगतो तुरंतो पिनद्धंखं परंजलधरेहिं पुव्वं अप्पातितो जणवओ पविरलतुसारसीयलेण वायुणा । ततो पच्छा वालपरिक्खितं व जलं जलधरेहिं मुक्कं सरस्स तं च जलं देवता-कय-पुक्खरणीतिए संठियं, देवयकयपुक्खरणि त्ति अबुहजनेणं "ति पुक्खरं" ति तित्थं पवत्तियं । ततो उदायनो राया गतो उज्जेनि । रोहिता उज्जेनी । बहुजनक्खए वट्टमाणे उदायनेन पज्जोतो भणिओ- तुझंमज्झ य विरोहो । अम्हे चेव दुअग्गा जुल्झामो, किं
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org