________________
उद्देशकः २, मूलं-११६, [भा. १३२८]
२८७ घू-साभाविगाबली नसाहूण कारणा अवहारनिमित्तं आनिञ्जति।अप्पणो देवयपूयणट्ठताए आगया, न हरण बुद्धीए । तेर्सि बलिं करेमाणाणं विरहं पासित्ता हरणबुद्धी जाता, ताहे हरंति तन्त्रीस्साए । अन्ने पुण धुत्ता बलिकारगनीस्साए आगता । जता एते बलिं करिस्संति तदा सो बालो वसहीपालो बाहिं निक्कलिस्सति बहुजणत्तणेण वा वक्खितो भविस्सति, तदा अम्हे अवहरिस्सामो त्ति अवहरंति । अवहरणद्वताए भणंति तो धुत्ता - अहेर खुड्डगा भंडगं तुझे बाहिं नीणितेल्लयं करेहि, मा विणस्सिहि। ताहे सो बालोतं कजं अयाणतो बहुंच उवकरणं एक्कावाराए अचाएंतो थेवं थेवं घेत्तुं नीणेति, जाव अन्नस्स पविसति तावऽन्नं हरंति अन्ने घुत्ता ।। [भा.१३२९] एमेव कतिवियाए, निच्छोढुं तं हरंति से उवधि ।
बाहिं व तुमं चिट्ठसु, अवणे उवधिं च जा कुनिमो। चू- कयवबली साहुवकरणस्स हरणट्ठताए जणाउलो वखित्तस्स हरिस्सामो त्ति करेंति । जहा साभावियाए तन्निस्सागता धुत्ता वालं निच्छोढुं हरति । एवं कइयवेण वि । अथवा -तं बालं मणंति - बाहिं तुनं चिट्ठसु, जाव अम्हे उवालेवणादि करेमो, उवकरण वा बाहिं नीणेहि ।।
बलि त्ति दारं गतं । इदानिं "धम्मकहे"त्ति दारं भण्णति[भा.१३३०] कतगेण सभावेण व, कहा पमत्ते हरंति से अन्ने ।
किड्डइ तहेव रिक्खा, पास त्ति व तहेव किड्डदुगं ।। चू-धम्म पि कयगेण वा सभावेण वा सुणेज्ज । साभावियधण्म-सवणे पमत्तस्स धम्मकहाए अन्ने से उवकरणं हरति । कइतव-धम्मसवणे अन्ने पुच्छति, अन्ने हरंति । धम्मकहे त्ति दारं गतं । “किड्डु"त्ति दारं भण्णति-तहेव “किड्डदुग"त्ति | जहा बलीए सभावेण कइतवेण वा एंति तहा किड्डानिमित्तमवि तत्थ सो बालो सयं वा किड्डेज, तेहिं वा भणिओ किड्डेन्ज । रिक्ख त्ति रेखा को कतिवारे जिप्पति, सयंरेहा कडति, तेहिं वा भणिओ कवति । अथवा - बालत्तणेण ते किडंते पासंतो अच्छति। एवं वक्खित्तस्स अवहरंति ते भुयंगा।। किड्ड त्ति दारं गतं । इदानि “पमज्जणा वरिसण"त्ति दो दारा[भा.१३३१] जो घेव बलियगमो, पमजणा परिसणे वि सोचेव।
पाहडियं वा गिण्हसु, पडिसाडणियं वजा कुनिमो॥ चू-जो बलीए गमोप्रकारःसाएवसद्दो-अवधारणे, सम्मजणं,प्रमार्जनं, आवरिसणं पाणिएणं उप्फोसणं, इहावि स एव प्रकारार्थः । इदानि “पाहुडि" ति दारं भण्णति-पच्छद्धं । पाहुडियत्ति भिक्खा-बलि-कूर-परिसाडणं वा । तं पि दुविधं - कईतवेण वा, समातेण वा । कोति भणेज्ज - एहिघरे, भिक्खंगेण्हाहि अहवाभणेज-जावच्चणियंकरेमोताचदुवारेचिट्ठस।एवंभिक्खागयस्स बाहिरे ठियस्स वा अवहरंति।।
"पाहुडिय" त्ति दारं गतं । इदानि “खंधावार-गणि"त्ति दो दारा भण्णंति[भा.१३३२] खंधारभया नासति, सो वा एते त्ति कतितवे नासे।
अगणिभया व पलायति, नस्सुसु अगणी व एसेति ॥ चू-खंधारे पत्ते बालत्तणेण तब्भया नासति, नासंतो हीरेज्जा । सुण्णवसहीए वा से उवकरणं हीरेज्जे । कयगेण सभावेण वा भमेज सो वा एते त्ति, स इति खंधावार इत्यर्थः ।एवं स्वभावेन,
www.jainelibrary.org
Jain Education International
For Private & Personal Use Only