________________
उद्देशकः २०, मूलं-१३७०, [भा. ६३९५]
३६५
घू- “कप्पो" त्ति दसाकप्पववहारा, “पकप्पो' त्ति निसीहं, तुशब्दान्महाकप्पसुत्तं महानिसीहनिजुत्तीपेढियधरा य, एवमादि सव्वे सुयववहारिणो । तेय सुयववहारी एगवारालोइए पलिउंचिते आपलिउंचिए वा विसेसं न याणंति, तेन कारणेण “तिक्खुत्तो' ति नियमा तिन्नि वारे आलोयाति । एक्कवाराभणाति- “ण सुटुमए अवधारिय", "निद्दावसंगओ" । ततियवाराए भणाति “अनुवउत्तेण किंचि नो अवधारियं, पुणो आलोएहि"। जति तिहं वाराहिं सरिसं चेव आलोतियंतोणायव्वं अपलिउंची । अह विसरिसंवुल्लुवंतोयआलोएति तोपलिउंचियंजाणियव्व।।
तत्य जो पलिउंची तो इमेण अस्सदिटुंतेण चोएयब्बो[भा.६३९६] आसेण य दिलुतो, चउब्विहा तिन्नि दंडिएण जहा।
सुद्धस्स होति मासो, पलिउंचिते तं चिमं चऽन्नं ।। चू-दव्वादिचउब्विहपडिसेवणापलिउंची आगमसुयववहारादीहिंभाणियव्वो। सुणेहि अनो! उदाहरणं, जहा - एक्कस्स रन्नो आसो सव्वलकखणजुत्तो धावण-पवणमत्थो, तस्स आसस्स गुणेण अजेयो सो राया। सामंतराइणोय सब्वे अञ्जो आणावेति। ताहे सामंतरायाणो अप्पप्पणो सभासु भणेति-अस्थि कोइ एरिसोपुरिसो, जोतं हरित्ता आमेति? सव्वेहिं भणियं-सोपुरिसपंजरत्यो चिट्ठति, गच्छति वा, न सक्कति हाउं । एगस्स रन्नो एगेण पुरिसेण भणियं-जइ सो मारेयव्वो तो मारेमि त्ति । ताहे रन्ना भणियं- "मा अहं तस्स वा भवतु, वावादेहि" ति । तओ तत्थ गतो सो।
तेन यछन्नपदेसहितैणपडिक्करूव धनुहकंडस्सअंते क्षुद्रकीकंटकंलाएत्ता विद्धो आसो,तं इसिया कंडगआहनित्ता पडियं, क्षुद्रकीकंटकोवि आससरीरमनुपविट्ठो, सोपभूअजवजोगासणं चरंतो वितेन अव्वत्तसल्लेण वाहिन्नमाणो परिहाइउमाढत्तो।ताहे वेज्जस्सअखातो, वेज्जेण दिट्ठो, भणियंच-नस्थि से कोतिधाउबिसंवादरोगो, अस्थि से कोइअववत्तसल्लो। ताहे वेज्जेणजमगसमगं पुरिसेहिं कद्दमेण आलिंपाविओ सो आसो, सो सल्लपएसो अतिउण्हत्तणतो पढम सुक्को, तं फाडेता अवनीओ क्षुद्रकीकंटकसल्लो, सोय पन्नत्तो। बितिओ एवं अनुद्धरियसल्लो मतो।
इदानि उवसंहारो- जहा सो आसो अनुद्धरियसल्लो बलं न गेण्हइ, असमत्यो य जुद्धे मतो य, एवं तुमं पि ससल्लो करेंतो किरियकलावं संजमवुद्धिं नो करेसि, न य कम्मणो जयं करेसि, अजए य कम्मणो अनेगाणि जम्मणभरणाणि पाविहिसि, नोय मोक्खत्थं साहेहिसि, तम्हा सध्वं सम्मं आलोएहिति । अहवा चउब्बिहा आलोवगा-अपलिउंचिए पलिउचियं - एतेसिं चउण्हं भगाणं पढमततिये सुद्धभावस्समासमावन्नस्स मासोचेव पच्छित्तं, बितियचउत्थेसुमाइणोतंच आवन्नमासियं इमंच अन्नं मासगुरुंमायानिष्फण्णं मासियं ।।
स्यान्मति-"किं तिन्नं आलोयणाणं आरतो माई नोवलब्भति तो (जओ) तिन्निवारा आलोयाविज्जति? आचार्य आह-एग-दुवारा सुद्धिं स्पष्ट न उवलमतिमायीति, तहावि फुडतर उवलद्धिनिमित्तं तिन्नि वारा आलोयाविनति पुव्वं च मायानिष्फण्णं मासगुरुं दिज्जति त्ति । एत्थ इमो दिटुंतो "तिन्नि दंडिएण जहा" अस्य व्याख्या[भा.६३९७] अटुप्पत्ती विसरिस निवेयणे दंड पच्छ ववहारो।
इति लोउत्तरियाम्मे वि, कुंचितभावं तु दंडेति ॥ चू-अर्थस्य उत्पत्तिरर्थो व्यवहारादुत्पद्यत इति अटुप्पती ववहारोभण्णति-जहा कोइ पुरिसो
Jain Education International
ternational
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org