________________
अध्ययनं-२५,[नि. ४७४]
१०१ नक्खत्ताण मुहं बूहि, बूहि धम्माण वा मुहं।। मू. (९७७) जे समत्था समुद्धत्तुं, परं अप्पाणमेव य।
एयं मे संसयं सव्वं, साहू ! कहय पुच्छिओ। वृ. 'तस्ये'ति मुनेराक्षेपः-प्रश्नस्तस्य प्रमोक्षः-प्रतिवचनं तं 'चः' पूरणे 'अचयंतो'त्ति अशक्नुवन् दातुमिति गम्यते 'तस्मिन्' इति यज्ञे 'द्विजः' ब्राह्मणः 'सपर्पत्' सभाऽन्वितः प्रकृतोऽञ्जलिः-उभयकरसंपुटात्मको येनासौ प्राञ्जलिर्भूत्वा पृच्छति 'त'मिति प्रक्रान्तं महामुनिम्। कथं पृष्टवानित्याह-'वेयाण' इत्यादि, गतार्थमव, नवरं 'ब्रहि' व्यक्तमभिधेहि, पुनः पुनर्ब्रहीत्यूच्चारणमत्यादरख्यापनार्थं 'एतद्' उक्तरूपं 'मे' मम संशेतेऽस्मिन् मन इति संशयस्तं-संशयविषयं-- वेदमुकादि साधो ! कथय पृष्ट इत्युपसंहारवचनमिति सूत्रत्रयार्थः ।।
इत्थं पृष्टो मुनिराहमू. (९७८) अग्गिहुत्तमुहा वेया, जन्नट्ठी वेयसा मुहं।
नक्खत्ताण मुहं चंदो, धम्माणं कासवो मुहं।। मू. (९७९) जहा चंदं गहाइया, चिटुंते पंजलीउडा।
वंदमाना नमसंता, उत्तमं मनहारिणो ।। मू. (९८०) अजाणगा जन्नवाई, विज्जामाहणसंपया।
मूढा सज्झायतवसा, भासच्छन्ना इवग्गिणो। मू.(९८१) जो लोए बंभणो वुत्तो, अग्गी वा महिओ जहा।
सदा कुसलसंदिटुं, तं वयं बूम माहणं॥ मू. ( ९८२) जो न सज्जइ आगंतु, पव्वयंतो न सोअई।
रमए अज्जवयणंमि, तं वयं बूम माहणं । मू. (९८३) जायरूवं जहामढे, निद्धतमलपावगं।
रागहोसभयाईयं, तं वयं बूम माहणं। मू. ( ९८४) तवस्सियं किसं दंतं, अवचियमंससोणि।
सुव्वयं पत्तनिव्वाणं, तं वयं बूम माहणं॥ मू. (९८५) तसे पाने वियानित्ता, संगहेण य थावरे।
जो न हिंसइ तिविहेणं, तं वयं बूम माहणं ।। मू. (९८६) कोहा वा जइवा हासा, लोहा वा जइवा भया।
मुसं न वयई जो उ, तं वयं बूम माहणं। मू. (९८७) चित्तमंतमचित्तं वा, अप्पं वा जइवा बहुं।
नगिण्हइ अदत्तं जो, तं वयं बूम माहणं । मू. (९८८) दिव्वमानस्सतेरिच्छं जो न सेवेइ मेहणं।
मनसा कायवक्केणं, तं वयं बूम माहणं॥ मू. (९८९) जहा पोम्म जले जायं, नोवलिप्पइ वारिणा।
एवं अलितं कामेहिं, तं वयं बूम माहणं ।
For Private & Personal Use Only
Jain Education International
www.jainelibrary.org