________________
बोट
आघनिर्यक्तिः मूलसूत्रं म. (७०४) पवयणमनपेहंतस्स तस्स निलंधसस्स लुद्धस्स।
बहुमोहस्स भगवया संसारोऽनंतओ भणिओ ।। व.प्रवचनमनपेक्षमाणस्य तस्य निद्धन्धसस्य निःशूकस्यलुब्धत्य बहमोहस्य भगवता संसारोऽनन्त उक्त इति। तथा न केवलं बहुमोहस्यैतद्भवति योऽप्यन्यस्तस्याप्येवं कुर्वतोऽनन्त एव संसारः, एतदेवाहमू. (७०५) जो जह व तह व लद्धं गिण्हइ आहारउवहिमाईयं ।
समणगणमुक्कजोगी संसारपवड्डओ भणिओ॥ वृ. सुगमा॥ एवं तावन्ज्ञानवतामपि दोषः, ये तु पुनराचार्येण मुण्डितमात्रा अगीतार्था एव मुक्ता से सुतरामज्ञानादेव एषणादि न कुर्वन्ति, एतदेवाहम. (७०६) एसणमनेसणं वा कह ते नाहिंति जिनवरमयं वा।
कुरिणमिव पोयाला जे मुक्का पव्वईमेत्ता ।। व.सुगमा ॥ नवरं कुरिणंमि' महति अरण्ये पायाला' मगादिपोतलकान्त इह यूथपतिना मुक्ताः सन्तो विनश्यन्ति एवं तेऽपीति । एवं तावदाचार्यदोषेणैवंविधा भवन्ति, एते तु स्वदोषेण भवन्ति, के च ते?, अत आहमू. (७०७) गच्छंमि केइ पुरिसा सउणी जह पंजरंतरनिरुद्धा।
सारणवारणचइया पासत्थगया पविहरति॥ वृ.गच्छे केचित् पुरुषा निरुद्धाः सन्तःशकुनीव पचरान्तरनिरुद्धा, ते 'सारणवारणचझ्या' सारणं. प्रसर्पणं संयमे तेन, 'सृ गतौ' इत्यस्येदं रूपं अथवा सारणं-स्मारणं वासंयमविषयं, वारणं-दोषेभ्यो निवारणमिति एवं निरुद्धाः सन्तः 'चइता' त्याजिताः सन्तः पार्श्वस्थादिषु प्रविहरन्ति। मू. (७०८) तिविहोवघायमेयं परिहरमाणो गवेसए पिंडं।
दुविहा गवसणा पुन दव्वे भावे इमा दव्वे ॥ वृ.एवं त्रिविधस्य ज्ञानदर्शनचारित्रस्योपघातभूतंपिण्ड परिहरन्' परित्यजन्, किं कुवीत? अत आह 'गवेसए' गवेषयेद्अन्वेषयेत्. कं ?-तमेव पिण्डं' संयमोपकारिणं । इदानीं सा गवेषणा द्विविधा-द्रव्यतो भावतश्च, द्रव्यतस्तावद् 'इमा' वक्ष्यमाणलक्षणा। का चासौ वक्ष्यमाणा?, सोच्यते-वसंतपुर नाम नयरं जियसत्त राया धारिणी देवी. साय अप्पणो चित्तसभं अइगया कणगपिडिमिगे पासड.सा य गविणी. तेसु कणगपिट्टमिगेसु दोहलो समुप्पन्नो चितेड़ य-धन्नाओ ताओ जाओ एएसिं चम्मेसु सुवंति मंसाणि य खायंति, सा तेणं डोहलेणं अनवणिज्जतेण दब्बला जाया, रन्ना यपुच्छिया, कहियं च तीए, ताहे रन्ना पुरिसा आनत्ता, वच्चह कणगपिट्टे मिगे गेण्हह, तेसिं पुन मिगाणं सीवन्निफलाणि आहारो, तया य सीवनीणं अकालो फलस्स, ताहे कित्तिमाणि कणिक्काफलाणि काउं गया अडवीए, वत्थ य जयपुंजया सीवन्नीणं हेट्ठा ठवंति, ताहे कुरंगेहिं दिटुं, गया य जूहवइस्स साहेति, ताहे ते मिगा आगया, जो तेसिं अहिवई सो भणइ-अच्छह तुब्भे पेच्छामि ताव अप्पणा गंतुं, दिटुं च तेणं कहियं च ताणं जहा केणइ धुत्तिमा कया अम्ह गहणत्थं, जेण अकालो सीवन्निफलाणं, अह भणइ-अकालेवि हवंति चेव फलाणि, तं सच्चं, किंतु नपुंजया होता. अह भणह वातेण तहा कया तन्नजओ पुरावि एवमेव वाया वायंता न उणपुंजयपुंजएहिं फलाइंकयाइ ठियाणि ता न गच्छामो तत्थ, एवं भणिए केइ तत्थ ठिया, अन्ने पुन असहहता गया, वत्थ य बंधनमरणाई पाविया, जे उण ठिया ते सच्छंदं वनेसु सुहं मोदंति । एस एगो दिटुंतो, बितिओ भन्नइ-एक्को राया, तेन य
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org