________________
ओघनियुक्तिः मूलसूत्रं पाए उ अलिप्पते ते दासा हुंति नेगगुणा ॥ [भा. १९५] वृ. दोषाणां परिहारस्तेषां चोदकोक्तानां क्रियत इति संबन्धः, कथं क्रियते? इत्यत आह-हे चोदक! यतनया लेपस्यग्रहणं क्रियते.ततश्चयतनयाग्रहणे सत्यात्मोपघातादयोदोषानभवन्ति,पात्रेचालिप्यमाने त एव दोषा यत्त्वयोदिता आत्मोपघातादयः अनेकगुणा-अनेकप्रकाराभवन्ति।
अधुनाऽऽचार्य एवात्मोपघातादिदर्शयन्नाहमू. (५९४) उड्डाई विरसंमी भुंजमाणस्स हुंति आयाए।
दगंधि भायणंमि य गरहइ लोगो पवयणंमि॥ [भा. १९६] वृ. ऊर्ध्वादि-छर्दनादिदोषो भवति विरसे तत्र पात्रे भुञ्जतः ततश्चात्मविराधनैव भवति। तथा दुग्गंधि तत्र भाजने भिक्षां गृह्णतो लोको गहाँ करोति ततश्च ‘प्रवचने' प्रवचनविषये उपघातो भवति । यच्चोक्तं चोदकेज "जक्खुल्लिहणे पवयणमि'' तत्रेदमुच्यत. मू. (५९५) पवयणधाया यन्नेवि होति जयणा उ कीरई तेसि।
आयमणभोयणाई लेवे तव मच्छरो कोनु ? ॥ [भा. १९७] वृ. प्रवचनोपघातोऽन्योऽप्यस्ति किन्तु यतनया क्रियते तेषां, के च ते प्रवचनोपघाताः ? अत आह'आचमनभोजनादयः' आचमनं-निलेपनादि भोजनं चैकमण्डल्या, एतानि प्रवचनोपघातानि कुर्वन्ति यदि प्रकटानि क्रियते, किन्तु यतनया करणान्न प्रवचनोपघातो भवतीति, ततश्च लेपे तव को मत्सरः ? इति। मू. (५९६) खंडंमि मग्गिअंमि अलोणे दिन्नंमि अवयवविनासो।
अनुकंपाई पाणंमि होइ उदगस्स उ विनासो॥ वृ. एगेन साहूणा गिलाणटुं खंडं मग्गिअं, तम्मि च विसए लोणंपि खंडं भन्नइ. ततो तेणं सावएणं लोणं मग्गियंतिकाउं भायणे लोणं दिन्नं, पच्छा पडिस्सए गएण दिटुं जाव तं लोणं, ततो तेन पुढविक्काउत्तिकाऊण परिदृविअं, ततो परिट्टावियंमिवि तंमि लोणमि वत्थ खरफरुसे भायणे लग्गाराईसु य पविट्ठा लोणावयवा, ततो जदि तत्थ अन्नपाणगाइ घेप्पइ ततो ताण लोपवयवाणं विनासो होइ, अथ न गिण्हइ लोणखरडिए भायणे तत आत्मादिविराधना भवति, अहवा कंजिअपाणे मग्गिअंभि विहत्थीए अनुकंपाए आउक्काओ दिन्नो, आदिग्रहणात्पडिणीयत्तणेण अनाभोएणं वा, तओ तंमि कड्यभायणमि सो विनस्सइविराध्यते ततो संजमविराधना भवति । अथवा डमो दोसो होड पायस्स अलेवणेमू. (५९७) पूयणिअलग्गअगीपलीवणं गाममाइणो होज्जा।
रोट्टपणगा तरूंमी भिगुकुंथादी व छट्ठमि । वृ. एगेन साहुणा कणिक्कमंडलिआ लन्द्रा, तीए हेट्टा सुहुमा अंगारो लग्गो दिन्नो, सो उ साहुणा न दिट्ठा, ततो भमंतस्स तं पत्तं पडलेहिं समं पलित्तपायं दट्ठण पत्तियं, तंपि वाडीए पडिअंगामपलीवणं जायं. यत्राग्निस्तत्र वायुः । अहवा रोट्टो चाउललोट्टो लद्धो, सो अपरिणओ होड़, पणगा तरुंमी ति पणगो उल्लीराइसु होइ. ततो तविनासो-तरुविनासो, वणस्सइविणासोत्ति जं भणिअं. भृगू-राजिभण्यते, तत्र कुंथाईया पाणिणो हवंति. एवं छट्टो तसकाओ विनासिओ होइ. एवं अलविए पाए छज्जीवनिकायविराधना अवस्सं होड़ । यच्चोक्तं त्रैलोक्यदर्शिभिः समये लेपैषणा नोक्ता' तत्रेदमुच्यते। मू. (५९८) पायग्गहणमि देसिअंमि लेवेसणावि खलु वुत्ता।
तम्हा आनयना लिंपणा य पायस्स जयणाए।
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org