________________
आवश्यक मूलसूत्रम् - २-३ /१० सीयलायरियाणं कहेहि-जे तुज्झं भाणिज्जा ते आगया वियालोत्ति न पविट्ठा, तेन्नं कहियं, तुट्ठो, इमेसिंपि रत्तिं सुहेण अज्झवसाणेण चउण्हवि केवलनाणं समुप्पन्नं । पभाए आयरिया दिसाउ पलोएइ, एत्ताहे मुहत्तेणं एहिंति, पोरिसिसुत्तं मन्त्रे करेंति अच्छंति, उग्घाडाए अत्थपोरिसित्ति, अइचिराविए य ते देवकुलियं गया, ते वीयरागा न आढायंति, डंडओऽनेन उविओ, पडिक्कंतो, आलोइए भाइकओ वंदामि ? भांति जओ मे पडिहायइ, सो चिंतेइ अहो दुट्ठसेहा निल्लज्जत्ति, तहवि रोसेण वंदह, चउसुवि वंदिए, केवली किर पुव्वपउत्तं उवयारं न भंजइ जाव न पडिभिज्जइ, एसजीयकप्पो, तेसु नत्थि पुव्वपवत्तो उवयारोत्ति, भांति - दव्ववंदनएणं वंदिया भाववंदनएणं वंदाहि, तं च किर वंदंतं कसायकंडएहिं छट्टाणपडियं पेच्छंति, सो भणइ एयंपि नज्जइ ?, भांति - बाढं, किं अइसओ अत्थि ?, आमं, किं छाउमत्थिओ केवलिओ ?, केवलि भांति - केवलीओ, सो किर तहेव उद्धसियरोमकूवो अहो मए मंदभग्गेण केवली आसातियत्ति संवेगमागओ, तेहिं चेव कंडगठाणेहिं नियत्तोत्ति जाव अपुव्वकरणं अनुपविट्ठो, केवलनाणं समुप्पन्नं, चउत्थं वंदंतस्स समत्ती । सा चेव काया चिट्ठा गमि बंधा एगंमि मोक्खाय । पुव्वं दव्ववंदनं आसि पच्छा भाववंदनं जायं ।
२४
इदानीं क्षुल्लकः, तत्रापि कथानकम्
गोखुडगो आरिएण कालं करमाणेण लक्खणजुत्तो आयरिओ ठविओ, ते सव्व पव्वइया तस्स खुड्डगस्स आणानिसे वट्टंति, तेसिं च कडादीणं थेराण मूले पढइ । अन्नया मोहणिज्जेण वाहिज्जतो मिक्खाए गएसु साहुसु बितिज्जएण सण्णापाणयं आणावेत्ता मत्तयं गहाय उवहयपरिणामो वच्चइ एगदिसाए, परिस्संतो एक्काहिं वनसंडे वीसमइ, तस्स य पुफियफलियस्स मज्झे समीज्झुकूखरस्स पेढं बद्धं, लोगो तत्थ पूयं करेइ, तिलगबउलाणं न किंचिवि, सो चिंतेइ(ण) एयरस पेढस्स गुणेण ए से पूजा किज्जइ, चिईनिमित्तं, सो भणइ - एए किं न अच्चेह ?, ते भांति - पुव्विल्लएहिं कएल्लयं एयं तं च जणो वंदह, तस्सवि चिंता जाया, पेच्छह, जारिसं समिज्झुक्खरं तारिलो मि अहं, अन्नेवि तत्थ बहुसुया रायपुत्ता इब्मपुत्ता पघइया अत्थि, ते न ठविया, अहं विओ, ममं पूएइ, कओ मज्झ समणत्तणं ?, रयहरणनिमित्तं चितीगुणेण वंदंति, पडिनियत्तो | इयरेवि भिक्खाओ आगया मग्गंति, न इहंति सुतिं वा पवित्तिं वा, सो आगओ आलोएइजहऽहं सणाभूमिं गओ, मूला य उद्धाइओ, तत्थ पडिओ अच्छिओ, इयाणि उवसंते आगओमि, ते तुट्ठा, पच्छा कडाणं आलोएति, पायच्छितं च पडिवज्जइ । तस्स पुव्विं दव्वचिई पच्छा भावचिई जाया ।
इदानीं कृष्णसूत्रकथानकं - बारवईए वासुदेवो वीरिओ कोलिओ, सो वासुदेवभत्तो, सो य किर वासुदेवो बहवे जीवा वहिज्जंतित्ति नो नीति, सो वीरओ वारं अलभंतो पुप्फछज्जियाए अच्चणं काऊण वच्चइ दिने दिने, न य जेमेइ, परूढमंसू जाओ, वत्ते वरिसारत्ते नीति राया, सव्वेवि रायाणो उवडिया, वीरओ पाएसु पडिओ, राया पुच्छर-वीरओ दुब्बोलोत्ति, बारवालेहिं कहियं जहावत्तं, रन्नो अनुकंपा जाया, अवारियपवेसो कओ वीरगस्स । वासुदेवो य किर सव्वाउ धूयाउ जाहे विवाहकाले पायवंदियाओ अंति ताहे पुच्छइ - किं पुत्ती ! दासी होहिसि उदाहु सामिणित्ति, ताओ भांति - सामिणीओ होहामुत्ति, राया भणइ - तो खायं पव्वयह भट्टारगस्स पायमूले, पच्छा महय निक्खमणसक्कारेण सक्कारियाओ पघयंति, एवं वच्चइ कालो । अन्नया एगाए देवीए धूया, सा चिंतेइसव्वाओ पव्वाविज्जंती, तीए धूया सिक्खाविया भणाहि दासी होमित्ति, ताहे सव्वालंकियविभूसिया
For Private & Personal Use Only
Jain Education International
www.jainelibrary.org