________________
अध्ययनं -४- [ नि. १२८४]
१७७
उत्तरकूलं एइ, सो य पज्जोओ न तरइ जउणं उत्तरिउं, कोसंबीए दक्खिणपासे खंधावारं निवेसित्ता चिट्ठइ, ता बेइ-जे य तस्स तणहारिगा तेसिं वायस्सिओ गहियओ कन्ननासादि छिंदइ सयाणिय मनुस्सा एवं परिखीणा, एगाए रत ए पलाओ, तं च तेन पुप्फपुडियागएण दिट्टं, स्न्नो य निवेइयं, राया तुट्ठो भाइ-किं देमि ?, भणति बंभणिं, पुच्छामि, पुच्छित्ता भणइ अग्गासणे कूरं मगाहित्ति, एवं सो जेमेइ दिवसे २ दीनारं देइ दक्खिणं, एवं ते कुमारामच्चा चिंतेति - एस रन्नो अग्गासणिओ दानमाणग्गिहीओ कीरउत्ति ते दीनारा देंति, खद्धादाणिओ जाओ, पुत्तावि से जाया, सो तं बहुयं जेव्वं, न तीरइ, ताहे दक्खिणालोभेण वमेउं र जिमिओ, पच्छा से कोढो जाओ, अभिग्रस्तस्तेन,
ताहे कुमारामच्च भणति पुत्ते ! जेमेइ, ताणवि तहेव, संतती कालंतरेण पिउणा लज्जिमारद्धा, पच्छिमे से निलओ कओ, ताओवि से सुण्हाओ न तहा वहिउमारद्धाओ, पुत्तावि नाढायंति, तेन चिंतियं - एयाणि मम दव्वेण वड्ढियाणि मम चेव नाढायंति, तहा करेमि जहेयाणिवि वसनं पाविति, अन्नया तेन पुत्ता सद्दाविया, भणइ पुत्ता ! किं मम जीविएणं ?, अम्ह कुलपरंपरागओ पसुवहो तं करेमि, तो अनसनं काहाभि, तेहिं से कालगओ छगलओ, दिन्नो, सो तेन अप्पगं उल्लिहावेइ, उल्लोलियाओ य खवावेइ, जाहे नायं सुगहिओ एस कोढेणंति ताहे लोभाणि उप्पाडेइ फुसित्ति एन्ति, ताहे मारेत्ता भइ-तुब्भेहिं चेव एस खाएयव्वो, तेहिं खइओ, कोढेण गहियाणि, सोवि उट्ठेत्ता नट्ठो, एत्थ अडवीए पव्वयदरीए नानाविहाणं रुक्खाणं तयापत्तफलाणि पडताणि तिफला य पडिया, सो सारएण उण्हेण कक्को जाओ, तं निविन्नो पियइ, तेनं पोट्टं भिन्नं, सोहिए सज्जो जाओ, आगओ सहिं, जो भाइ-किह ते नट्टं, भणइ - देवेहि मे नासियं, ताणि पेच्छइ-सडसडिंताणि, किह तो भेवि मम खिंसह ?, ताहे ताण भांति किं तुमे पावियाणि ?, भणइ - बाढंति, सोजणेण खिंसिओ, तान गओ रायगिहंदारवालिएण समं दारे वसइ, तत्थ बारजक्खणीए सो मरुओ भुंजइ, अन्नया बहू उंडेरया खइया, सामिस्स समोसरणं, सो बारवालिओ तं ठवेत्ता भगवओ वंदओ एइ, सो बारं न छड्ढेइ, तिसाइओ मओ बावीए मंडुक्को जाओ, पुव्वभवं संभरइ, उत्तिन्नो वावीए पहाइओ सामिवंदओ, सेणिओ य नीति, तत्थेगेण बारवालिओ किसोरेण अक्कंतो मओ देवो जाओ, सक्को सेणियं पसंसइ, सो समोर सेस्सिमूले कोढियरूवेणं निविट्टो तं चिरिका फोडित्ता सिंचइ, तत्थ सामिणा छियं, भणइ-मर सेणियं जीव, अभयं जीव वा मर वा, कालसोरियं मा मर मा जीव, सेणिओ कुविओ भट्टारओ मर भणिओ, मणुस्सा सन्निया, उट्ठिए समोसरणे पलोइओ, न तीरइ नाउं देवोत्ति गओ धरं, बिइयदिवसे पए आगओ, पुच्छइ-सो कोत्ति ?,
तओ सेडुगवत्तंत सामी कहेइ, जाव देवो जाओ, ता तुब्भेहिं छीए किं एवं भणइ ?, भगवं ममं भाइ-किं संसारे अच्छह निव्वाणं गच्छेति, तुमं पुण जाव जीवसि ताव सुहं मओ नरयं जाहिसित्ति, अभओ इहवि चेइयसाहुपूयाए पुन्नं समज्जिणइ मओ देवलोगं जाहिति, कालो जइ जीवइ दिवसे २ पंच महिससयाई वावाएइ मओ नरणे गच्छइ, राया भणइ- अहं तुब्भेहिं नाहेहिं कीस नरयं जाभि ? केन उवाएण वा न गच्छेज्जा ?, सामी भणइ जइ कविलं माहणिं भिक्खं दावेसि कालसूरियं सूणं मोएसि तो न गच्छसि नरयं, वीमंसियाणि सव्वप्पगारेण नेच्छंति, सो य किर अभवसिद्धीओ कालो, धिज्जाइयाणिया कविला न पडिवज्जइ जिनवयणं, सेणिएण धिज्जाइणी भणिया सामेण स
- साहू
25 12
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org