________________
४७
पीठिका- [भा. १७१] हीरंति । तओ ठाणयंबद्धं रक्खंति इंते चोरे । एस चोरो निलुक्कतो एति" तओ बंधिउं पिट्ठिओ। सब्भावे कहिए मुक्को भणिओ य-भणिज्जासि ‘सुद्धं भवउ, खारो पडउ' । सो नगरसम्मुहं एइ । एगत्थ बीयाणि वाविजंति । तेन भणियं-सुद्धाणि हवंतु, खारो पडउ । तओ तेहिं 'किमकारणं वेरिओ एवं भासइ ?'त्ति पिट्टिओ । सब्भावे कहिए मुक्को भणिओ य-एरिसे कज्जे एवं भन्नइ 'एरिसं बहुं हवतु, गड्डाओ भरह एयस्स' । तओ वच्चंतो एगत्थ मयगं निजंतं दह्ण भणइ-बहुं भवउ एरिसं । तत्थ वि विट्टिओ । सब्भावे कहिए मुक्को भणिओ य-एरिसे कज्जे एवं भन्नइ 'अच्चंतवियोगो भवउ एरिसेणं कजेणं' । तओ गच्छंतो एगत्थविवाहे भणइ-एरिसेणं कज्जेणं अच्चंतवियोगो भवउ । एत्थ वि पिट्टिओ । सब्भावे कहिए मुक्को भणिओ य-एरिसे कज्जे एवं भणियव्वं निच्चं एरिसगाणि पिच्छंतया होह, सासयं भवउ' । तओ वच्चंतो एगत्थ नियलबद्धं दंडियं दद्दूण भणइ-निच्चं एरिसयाणि पिच्छता हह, सासयं च एवं हवउ । तत्थ विहओ । समावे कहिए मुक्को भणिओ य-एरिसे कज्जे एवं भणिज्जासि ‘एयाओ मे लहुं मुक्खो भवउ' । तओ गच्छंतो एगत्थ केइ मित्तसंघाडयं करिते पिच्छइ । तत्थ भणइएवाओ मे लहुं मोक्खो भवउ।तत्थ वि पिट्टिओ। सब्भावे कहिए मुक्को गओ नगरे । तत्थ एगस्स दंडिकुलपुत्तगस्स अल्लीणो सेवंतो अच्छइ।अन्नया दुभिक्खे अंबिलजाऊसिद्धिल्लिया। भजाए सो भणिओ-जाहि महायणमज्झाओ सद्दावेहिजेणभुंजइ, सीयलाअजोग्गाअविस्सइ ।तेन गंतूण महायणमञ्झेवड्डेणं सद्देणंभणिओएहि एहि सीयली किल होइ अंबिलजाऊ । सो लज्जिओ घरं गओ। तेणं अंबाडिओ भणिओ यएरिसे कज्जे सणियं कन्ने कहिज्जइ । अन्नया गेहं पलित्तं । तस्स भज्जाए भणियं-लहुंसद्दावेह ठक्कुरं। सो गंतुं सणियं कहेइ । जाव सो तस्स अक्खाइ ताव सव्वं घरं ज्झामियं । तत्थ वि अंबाडिओ भणिओ य-एरिसे कज्जे न विआगम्मइ, अक्खायगेण अप्पणा चेव पाणिएणवा विजइ । अनया तस्स दंडिकुलपुत्तगस्स ण्हाऊण धूविंतस्स घूमो निगच्छइ । तओ सो गोमत्तं योमुत्ताइयं च छुभेइ । एवं जो अन्नम्मि कहेयव्वे अन्नं कहेइ तस्स अननुओगो । सम्मं कहिज्जगाणे अनुयोगो॥ भावे भावस्य विषयेऽनुयोगेऽननुयोगे च सप्तोदाहरणानि भवन्ति ।। तान्वेवाह[भा.१७२] सावगभज्जा सत्तवइए य कुंकणगदारए नउले।
कमलामेला संवस्स साहसं सेणिए कोवे॥ वृ-प्रथममुदाहरणं श्रावकभार्या । द्वितीयं साप्तपदिकः पुरुषः । तृतीयं कौङ्कणकदारकः । चतुर्थं नकुलः । पञ्चमं कमलामेला । षष्ठं सम्बस्य साहसम् सप्तम 'श्रेणिके' श्रेणिकस्य कोपः ॥ तत्र श्रावकभार्योदाहरणमिद्दम्-एगो सावगो अन्नं महिलंदटुं अज्झोववनोदुब्बलीभवइ । भजाए पुच्छिओ।निब्बंधेकहियं।ताए भणियं-आनेमि। ताहे सा संज्झासमएतीसे अविरयाए तणएहिं वत्थेहिं अप्पाणं नेवत्थित्ताअंधयारे अल्लीणा । सो तीए समंअच्छिओ । तओ बीवदिवसे अद्धिई पकओ वयं खंडियं' ।ताए भणियं-मा अद्धिइंपकरेहि।न खंडियं, अहंचेव आगया। साभिन्नाणं पत्तियावियो । एवं जो ससमयक्तव्वयं परसमयवत्तव्वयं भणइ, ओदइयभावलक्खणेणं उवसमियमालवक्खणं परूवेइ ताहे अननुयोगो भवति । सम्मं परूविजमाणे अनुयोगो॥
साप्तपदिकोदाहरणमेवम्-एगम्मि पच्चंतगामे एगो। ओलग्गयमणूसो साहु-माहणाईणंन सुणेइ नेव अल्लियइन वा वसहिं देइ ‘मा मम धम्मं कहेहिइ, तो हंमा सदयो होहामि त्ति । अन्नया
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org