________________
उद्देश : २०, मूलं - १३७०, [भा. ६३९५]
चू- "कप्पो' त्ति दसाकप्पववहारा, "पकप्पो” त्ति निसीहं, तुशब्दान्महाकप्पसुत्तं महानिसीहनिजुत्तीपेढियधरा य, एवमादि सव्वे सुयववहारिणो। ते य सुयववहारी एगवारालोइए पलिउंचिते आपलिउंचिए वा विसेसं न याणंति, तेन कारणेण "तिक्खुत्तो" त्ति नियमा तिन्नि वारे आलोयावेंति । एक्कवारा भणाति- "ण सुटु मए अवधारिय”, “निद्दावसंगओ” । ततियवाराए भणाति “अनुवउत्तेण किंचि नो अवधारियं, पुणो आलोएहि" । जति तिहं वाराहिं सरिसं चेव आलोतियं तो णायव्वं अपलिउंची । अह विसरिसं वुल्लुवंतो य आलोएति तो पलिउंचियं जाणियव्वं ॥ तत्थ जो पलिउंची सो इमेण अस्सदिट्टंतेण चोएयव्वो
[भा. ६३९६]
आसेण य दिट्ठतो, चउव्विहा तिन्नि दंडिएण जहा । सुद्धस्स होत मासो, पलिउंचिते तं चिमं चऽन्नं ॥
३६५
चू- दव्वादिचउब्विहपडिसेवणापलिउंची आगमसुयववहारादीहिं भाणियव्वो । सुणेहि अज्जो! उदाहरणं, जहा - एक्कस्स रन्नो आसो सव्वलकखणजुत्तो धावण-पवणमत्थो, तस्स आसस्स गुण अजेय सोराया। सामंतराइणो य सव्वे अजो आणावेति । ताहे सामंतरायाणो अप्पप्पणो सभासु भर्णेति-अत्थि कोइ एरिसोपुरिसो, जो तं हरित्ता आमेति ? सव्वेहिं भणियं-सो पुरिसपंजरत्थो चिट्ठति, गच्छति वा, न सक्कति हाउं । एगस्स रन्नो एगेण पुरिसेण भणियं - जइ सो मारेयव्वो तो मारेमि त्ति । ताहे रन्ना भणियं - "मा अहं तस्स वा भवतु, वावादेहि" त्ति । तओ तत्थ गतो सो ।
तेन य छन्नपदेसट्ठितैण पडिक्रूव धनुहकंडस्स अंते क्षुद्रकीकंटकं लाएत्ता विद्धो आसो, तं इसिया कंडग आहनित्ता पडियं, क्षुद्रकीकंटकोवि आससरीरमनुपविट्ठो, सो पभूअजवजोगासणं चरंतो वि तेन अव्वत्तसल्लेण वाहिज्ज्रमाणो परिहाइउमाढत्तो ।ताहे वेज्जस्स अक्खातो, वेज्रेण दिट्ठो, भणियं च - नत्थि से कोति धाउबिसंवादरोगो, अस्थि से कोइ अववत्तसल्लो । ताहे वेज्ज्रेण जमगसमगं पुरिसेहिं कद्दमेण आलिंपाविओ सो आसो, सो सल्लपएसो अतिउण्हत्तणतो पढमं सुक्को, तं फाडेत्ता अवनीओ क्षुद्रकीकंटकसल्लो, सो य पन्नत्तो। बितिओ एवं अनुद्धरियसल्लो मतो ।
इदानिं उवसंहारो - जहा सो आसो अनुद्धरियसल्लो बलं न गेण्हइ, असमत्थो य जुद्धे मतो य एवं तुमं पि ससल्लो करेंतो किरियकलावं संजमवुद्धिं नो करेसि, न य कम्मणो जयं करेसि, अजय कम्मणो अनेगाणि जम्मणभरणाणि पाविहिसि, नो य मोक्खत्थं साहेहिसि, तम्हा सव्वं सम्मं आलोएहिति । अहवा चउव्विहा आलोवगा - अपलिउंचिए पलिउचियं एतेसिं चउन्हं भगाणं पढमततिये सुद्धभावस्स मासमावन्नस्स मासो चेव पच्छित्तं, बितियचउत्थेसु माइणो तं च आवन्नमासियं इमं च अन्नं मासगुरुं मायानिप्फण्णं मासियं ॥
स्यान्मति-‘“किं तिन्नं आलोयणाणं आरतो माई नोवलब्भति तो (जओ) तिन्निवारा आलोयाविज्जति? आचार्य आह- एग-दुवारा सुद्धिं स्पष्टां न उवलब्भति मायीति, तहावि फुडतर उवलद्धिनिमित्तं तिन्नि वारा आलोयाविज्जति पुव्वं च मायानिष्फण्णं मासगुरुं दिज्जति त्ति । एत्थ इमो दिट्ठतो “तिन्नि दंडिएण जहा " अस्य व्याख्या
[भा. ६३९७]
-
अड्डप्पत्ती विसरिस निवेयणे दंड पच्छ ववहारो । इति लोउत्तरियम्मि वि, कुंचितभावं तु दंडेति ॥
चू- अर्थस्य उत्पत्तिरर्थो व्यवहारादुत्पद्यत इति अङ्कुप्पती ववहारो भण्णति-जहा कोइ पुरिसो
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org