Agam Suttani Satikam Part 16 Nishitha

SR No.: 003320
Original Sutra Author: N/A
Author: Dipratnasagar, Deepratnasagar
Publisher: Agam Shrut Prakashan
Publication Year: 2000
Total Pages: 412
Language: Prakrit, Sanskrit
Classification: Book_Devnagari, Agam, Canon, & agam_nishith
File Size: 20 MB

Page 176

उद्देशक : १०, मूलं - ६५०, [भा. ३१८४]
१७३
राया य मउडातिएण सव्वालंकारविभूसितो गतो पेच्छति य मेहनिगुरुं बभूतं वनसंडं । तत्थ विट्ठो दिट्ठो तावसासमो, तावसाऽऽसमे य पेच्छति स दारे पत्ते गंधं दिव्वं । दिट्ठितै य मंतेमाणे निसुणेइ एस राया एगागी आगतो सव्वालंकारो मारेउं गेण्हामो आभरणं । राया भीतो पच्छओसक्कितुमारद्धो । तावसेण य कूवियं धाह धाह एस पलातो गेण्ह ।
ताहे सव्वे तावसा भिसियगणे तियंतियकमंडलुहत्था धाविता, हन हन गेण्ड गेण्ह मारह त्ति भणंता - रन्नो अनुमग्गतो लग्गा । राया भीतो पलायंतो पेच्छइ - एगं महंतं वनसंडं । सुणेति तत्थ मानुसालावं । एत्थ रणंति मन्नमाणो तं वनसंडं पविसति । पेच्छइ य तत्थ चंदमिव सोमं, कामदेवमिव रूववं, नागकुमारमिव सुणेवत्थं, बहस्सतिं व सव्वसत्थविसारयं, बहूणं समणाणं सावगाणं साविगाण य सारेण सरेणं धम्ममक्खायमाणं समणं । तत्थ राया गतो सरणं सरणं भणंतो । समणेण य लविय - "ते न भेतव्वं” त्ति । “छुट्टोसि"त्ति भणिता तावसा पडिगता । राया वि तेसिं विप्परिणतो इसि आसत्थो । धम्मो य से कहितो, पडिवन्नो य धम्मं । पभावतिदेवेन वि सव्वं पडिसंघरियं । राया अप्पाणं पेच्छति संघासणत्थो चेव चिट्ठामि, न कहिं वि गतो आगतो वा, चिंतेति य किमयं ति ? पभावतिदेवेण य आगासत्थेन भणियं सव्वमेयं मया तुज्झ पडिबोहणत्थ कयं, धम्मे ते अविग्घं भवतु, अन्नत्थ वि मं आवतकप्पे संभरेज्जासि त्ति लवित्ता गतो पभावती देवो ।
·
-
सव्वपुरजनवएसु पारंपरिणनिग्घोसो निग्गतो- वीतीभए नगरे देवावतारिता पडिमा त्ति । इतोय 'गंधारा' जनवयातो सावगो पव्वइतुकामो सव्वतित्थकराणं जम्मण-निक्खमणकेवलुप्पयानिव्वाणभूमीओ दद्रु पडिनियत्तो पव्वयामि त्ति । ताहे सुत्तं 'वेयड्डगिरिगुहाए' रिसभातियाण तित्थकराण सव्वरयणविचित्तियातो कणगपडिमाओ । साहू सकासे सुणत्ता ताओ दच्छामि ति तत्थ गतो । तत्थ देवताराधनं करेत्ता विहाडियाओ पडिमाओ । तत्थ सो सावतो थयथुतीहिं थुणंतो अहोरत्तं निवसितो । तस्स निम्मलरयणेसु न मनागमवि लोभो जातो । देवता चिंतेति - "अहो मानुसमलुद्धं" ति । तुट्ठा देवया, “बूहिं वरं" भणंती उवट्ठिता । ततो सावगेण लवियं - "नियत्तो हं माणुसएसु कामभोगेसु किं मे वरेण कज्जं ति ? "अमोहं देवतादंसणं" ति भणित्ता देवता अट्ठसयं गुलियाणं जहाचिंतितमनोरहाणं पणामेति । ताओ गहिताओ सावतेन, ततो निग्गतो । सुयं चणण जहा बीतीभए नगरे सव्वालंकारविभूसिता देवावतारिता पडिमा । तं इच्छामि त्ति, तत्थ गतो, वंदिता पडिमा । कति वि दिने पज्जुवासामि त्ति तत्थेव देवताययणे ठितो, तोय सो तत्थ गिलाणो जातो । “देसितो सावगो" काउं कण्हगुलियाए पडियरितो । तुट्ठो सावगो। किं मम पव्वतितुकामस्स गुलियाहिं । एस भोगत्थिणी तेन तीसे जहाचिंतयमनोरहाणं अट्ठसयं गुलियाणं दिन्नं गतो सावो ।
ततो वि किण्हगुलिया विन्ना ( स ) णत्थं किमेयाओ सव्वं जहाचितियमणोरहाओ उ नेति ? जइ सच्चं तो "हं उत्तत्तकणगवण्णा सुरूवा सुभगाय भवामी" त्ति एगा गुलिया भक्खिया । ताहे देवता इव कामरूविणी परावत्तियवेसा उत्तत्तकणगवण्णा सुरूवा सुभगा य जाया । ततो पभिति जनो भासिउमाढत्तो एस किण्हगुलिया देवताणुभावेण उत्तत्तकणगवण्णा जाया, इदानिं होउं से नामं "सुवण्णगुलिय'त्ति, तं च घुसितं सव्वजणवएसु। ततो सा सुवण्णगुलिगा गुलिगलद्धपच्चया भोगत्थिणी एगं गुलियं मुहे पक्खिविडं चिंतेति “पज्जोयणो मे राया भत्तारो भविज्ज"