________________
उद्देशक ः २, मूलं-११६, [भा. १३२८]
२८७ चू-साभाविगा बली न साहूण कारणाअवहारनिमित्तं आनिज्जति।अप्पणो देवयपूयणट्ठताए आगया, न हरण बुद्धीए । तेसिं बलिं करेमाणाणं विरहं पासित्ता हरणबुद्धी जाता, ताहे हरंति तनीस्साए । अन्ने पुण धुत्ता बलिकारगनीस्साए आगता । जता एते बलिं करिस्संति तदा सो बालो वसहीपालो बाहिं निक्कलिस्सति बहुजणत्तणेण वा वक्खितो भविस्सति, तदा अम्हे अवहरिस्सामोत्ति अवहरंति । अवहरणट्ठताए भणंति तो धुत्ता - अहेर खुड्डगा भंडगं तुब्भे बाहिं नीणितेल्लयं करेहि, मा विणस्सिहि। ताहे सो बालोतं कजं अयाणंतो बहुंच उवकरणं एक्कावाराए अचाएंतो थेवं थेवं घेत्तुंनीणेति, जाव अन्नस्स पविसति तावऽन्हरंति अन्ने घुत्ता ।। [भा.१३२९] एमेव कतिवियाए, निच्छोढुं तं हरंति से उवधिं ।
बाहिं व तुमं चिट्ठसु, अवणे उवधिं च जा कुनिमो ।। धू- कयवबली साहुवकरणस्स हरणट्ठताए जणाउलो वखित्तस्स हरिस्सामो त्ति करेंति । जहा साभावियाए तन्निस्सागताधुत्ता वालं निच्छोढुं हरति । एवं कइयवेण वि।अथवा-तंबालं भणंति - बाहिं तुनं चिट्ठसु, जाव अम्हे उवालेवणादि करेमो, उवकरण वा बाहिं नीणेहि ।।
बलि त्ति दारं गतं । इदानि “धम्मकहे''त्ति दारं भण्णति[भा.१३३०] कतगेण सभावेण व, कहा पमत्ते हरंति से अन्ने ।
किड्डइ तहेव रिक्खा, पास तिव तहेव किड्डदुगं ।। घू-धम्मं पि कयगेण वा सभावेण वा सुणेज । साभावियधण्म-सवणे पमत्तस्स धम्मकहाए अन्ने से उवकरणं हरति । कइतव-धम्मसवणे अन्ने पुच्छति, अन्ने हरंति । धम्मकहे त्ति दारं गतं । “किड्ड"त्ति दारंभण्णति-तहेव “किड्डदुग"त्ति । जहा बलीए सभावेण कइतवेण वा एंति तहा किड्डानिमित्तमवि तत्थ सो बालो सयं वा किड्डेज, तेहिं वा भणिओ किड्डेज्ज । रिक्ख त्ति रेखा को कतिवारे जिप्पति, सयं रेहा कडति, तेहिं वा भणिओ कड्डति । अथवा - बालत्तणेण ते किडंते पासंतो अच्छति । एवं वक्खित्तस्स अवहरंतिते भुयंगा।। किड्ड त्ति दारं गतं । इदानिं “पमजणा वरिसण"त्ति दो दारा[भा.१३३१] जो चेव बलियगमो, पमज्जणा वरिसणे वि सोचेव।
पाहडियं वा गिण्हसु, पडिसाडणियं वजा कुनिमो॥ चू-जोबलीएगमोप्रकारःस।एवसद्दो-अवधारणे, सम्मज्जणं,प्रमार्जनं, आवरिसणंपाणिएणं उप्फोसणं, इहावि स एव प्रकारार्थः । इदानि “पाहुडि" त्ति दारंभण्णति-पच्छद्धं । पाहुडिय त्ति भिखा-बलि-कूर-परिसाडणं वा । तं पि दुविधं - कईतवेण वा, सब्मातेण वा । कोति भणेज - एहिघरे, भिक्खं गेण्हाहि ।अहवाभणेज-जावच्चणियंकरेमोताव दुवारेचिट्ठस।एवंभिक्खागयस्स बाहिरे ठियस्स वा अवहरंति॥
"पाहुडिय" त्ति दारं गतं । इदानं "खंधावार-गणि"त्ति दो दारा भण्णंति[भा.१३३२] खंधारभया नासति, सो वा एते त्ति कतितवे नासे।
अगणिभया व पलायति, नस्सुसु अगणी व एसेति ।। चू-खंधारे पत्ते बालत्तणेण तब्भया नासति, नासंतो हीरेज्जा । सुण्णवसहीए वा से उवकरणं हीरेज्जे । कयगेण सभावेण वा भमेज सो वा एते त्ति, स इति खंधावार इत्यर्थः ।एवं स्वभावेन,
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org