________________
२२९
शतकं-१७, वर्गः-, उद्देशकः-२ अनागारोवओगे वट्टमाणस्स अन्ने जीवे अन्ने जीवाया।
से कहमेयं भंते ! एवं गोयमा ! जण्णं ते अन्नउत्थिया एवमाइक्खंति जाव मिच्छं ते एवमाहंसु, अहं पुण गोयमा ! एवमाइक्खामि जाव परूवेमि-एवं खलु पाणातिवाए जाव मिच्छादसणसल्ले वट्टमाणस्स सच्चेव जीवे सच्चेव जीवाया जाव अनागारोवओगे वट्टमाणस्स सच्चेव जीवे सच्चेव जीवाया॥ ..
वृ. 'अन्नउत्थिया ण'मित्यादि, प्राणातिपातादिषु वर्तमानस्य देहिनः 'अन्ने जीवे'त्ति जीवति-प्राणान्धारयतीतिजीवः- शरीरंप्रकृतिरित्यर्थःस चान्यो-व्यतिरिक्तःअन्योजीवस्यदेहस्य सम्बन्धी अधिष्ठातृत्वादात्मा-जीवात्मा पुरुष इत्यर्थः, अन्यत्वं च तयोः पुद्गलापुद्गलस्वभावत्वात्, ततश्चशरीरस्यप्राणातिपातादिषुवर्त्तमानस्य दृश्यत्वाच्छरीरमेवतत्कर्तृनपुनरात्मेत्येके ___अन्येत्वाहुः-जीवीतीतिजीवो-नारकादिपर्यायः जीवात्मा तु सर्वभेदानुगामिजीवद्रव्यं, द्रव्यपर्याययोश्चान्यत्वं तथाविधप्रतिभासभेदनिबन्धनत्वात्घटपटादिवत्, तथाहि-द्रव्यमनुगताकारांबुद्धिं जनयति पर्यायास्त्वननुगताकारामिति, अन्ये त्वाहुः-अन्यो जीवोऽन्यश्चजीवात्माजीवस्यैव स्वरूपमिति, प्राणातिपातादिविचित्रक्रियाभिधानं चेह सर्वावस्थासु जीवजीवात्मनोर्भेदख्यापनार्थमिति परमतं।
स्वमतं तु 'सच्चेव जीवे सच्चेव जीवाय'त्ति स एव जीवः-शरीरं स एव जीवात्मा जीव इत्यर्थःकथञ्चिदिति गम्यं, न ह्यनयोरत्यन्तं भेदः, अत्यन्तभेदे देहेनस्पृष्टस्यासंवेदनप्रसङ्गो देहकृतस्य चकर्मणोजन्मान्तरे वेदनाभावप्रसङ्गः, अन्यकृतस्यान्संवेदनेचाकृताभ्यागमप्रसङ्गः,अत्यन्तमभेदे च परलोकाभाव इति, द्रव्यपर्यायव्याख्यानेऽपि न द्रव्यपर्याययोरत्यन्तं भेदस्तथाऽनुपलब्धः। ___ यश्च प्रतिभासभेदो नासावात्यन्तिकतर्दोदकृतः किन्तु पदार्थानामेव तुल्यातुल्यरूपकृत इति, जीवात्मा-जीवस्वरूपं, इह तुव्याख्याने स्वरूपवतोनस्वरूपमत्यन्तंभिन्नं, भेदे हि निस्वरूपता तस्य प्राप्नोति, न च शब्दभेदे वस्तुनो भेदोऽस्ति, शिलापुत्रकस्य वपुरित्यादाविवेति ।
पूर्वं जीवद्रव्यस्य तत्पर्यायस्य वा भेद उक्तः, अथ जीवद्रव्यविशेषस्य पर्यायान्तरापत्तिवक्तव्यतामभिधातुमिदमाह-'देवे ण'मित्यादि, 'पुव्वामेवरूवी भवत्ति'तिपूर्व-विवक्षितकालात् शरीरादिपुद्गलसम्बन्धात् मूर्तो भूत्वा मूर्तः सन्नित्यर्थः प्रभुः 'अरूविं'ति अरूपिणं-रूपातीतममूर्त्तमात्मानमिति गम्यते, 'गोयमा इत्यादिना स्वकीयस्य वचनस्याव्यभिचारित्वोपदर्शनाय सद्बोधपूर्वकतां दर्शयन्नुत्तरमाह
मू. (७०२) देवे णं भंते ! महड्डीए जाव महेस० पुवामेव रूवी भवित्ता पभू अरूविं विउव्वित्ताणं चिट्टित्तए?, नो तिणढे समढे ।
से केणटेणं भंते ! एवं वुच्चइ देवे णं जाव नो पभू अरूविं विउव्वित्ताणं चिट्ठित्तए ?, गोयमा! अहमेयं जाणामि अहमेयं पासामि अहमेयं बुज्झामि अहमेयं अभिसमन्त्रागच्छामि।
___ मए एयं नायं मए एयं दिटुं मए एवं बुद्धं मए एयं अभिसमन्नागयं जण्णं तहागयस्स जीवस्स सरूविस्स सकम्मस्स सरामस्स सवेदणस्ससमोहस्स सलेसस्स ससरीरस्स ताओ सरीराओ अविप्पमुक्कस्स एवं पन्नायति, तंजहा-कालत्ते वा जाव सुकिल्लत्ते वा सुब्भंगंधत्ते वा दुब्भिगंधत्ते वा तिते वा जाव महुर० कक्खडत्ते जाव लुक्खत्ते, से तेणटेणं गोयमा ! जाव चिट्टित्तए।
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org