Supasnahachariyam Part 03

SR No.: 003242
Original Sutra Author: N/A
Author: Lakshmangani, Hiralal Shastri
Publisher: ZZZ Unknown
Publication Year: 1919
Total Pages: 220
Language: Sanskrit
Classification: Book_Devnagari
File Size: 13 MB

Page 92

नागदत्तकहा ।
५४१
इय काऊण पन्ने नमिउं सूरिं गिम्मि संपत्तो । आसत्तो जिणधम्मे मित्तेण समं गमइ कालं ||७७ || अह मलयकेउरन्नो कन्नचउकं समागयं तत्थ । तं सोहणे मुहुत्ते कुमरो परिणे, इत्तो य ॥७८॥ पंचभ पंचहिं भजाहिं सहणुर्भुजतो । पिउणावि चरिमसमए अहिसितो सो नियपयम्मि || कार जिदिभवणे रहजत्ताओ पवत्तए देसे | साहम्मियवच्छल्लं कुणइ समित्तोवि उवउत्तो ॥ ८० ॥ इय काले व कया कस्सवि निवस्स उवरिम्मि । जयजत्ताए चलिओ पत्तो कम्मिवि महानयरे ॥ उसिए जक्खेणं, कवि विन्नवइ निवणो एवं । जह इत्थ कोवि न लहइ बसिउं रयणिपि, ता इत्तो ॥ गच्छउ देवो, तो भणइ भूवई अज्ज चउदसी ताव । इत्थेव चिट्ठियव्वं न पयाणं अज्ज दायव्वं ॥ ८३ ॥ तो तत्थ राया क्खगिहे गिव्हए य सामइयं । पिहिऊण तस्स दारं सज्झायं कुणइ, इत्तो य ॥ तत्थेव य तं पिच्छइ वेगवई गरुयसारसिंगारं । जक्खागारस्संतो पभणति एरिस वयण ॥ ८५ ॥
हा सामि ! किमिह न मं दुहियं मोत्तमित्थ रन्नपि । किं न मुणसि मह हिययं तुह विर हे फुट्ट तडत्ति ।। इय सोउं सविसेसं संवेगकराई गुणइ कुलयाई । नरनाहो वेगवई तो इय भणिउं समारा ||८७|| हाय ! कह संपइ मह हिययाओ खणेण कह नहो । सो तारिसोवि पणओ सव्वंगोवंगलीणोवि १ ॥ दूमे मज्झ हिययं दहइ सरीरं करेइ रणरणयं । तुह विरहो ता सामिय! मुंचसु इय गडवर्ड इहिं ॥ ८९ ॥ जह एयं मह दुक्ख अबेइ तह नाह ! कुणसु किंपि तुमं । न हु नाम महापुरिसा दुहिए हुति निकरुणा ॥ तो राया परिचित विहीसिया कावि उट्ठिया एसा । अक्ख्यनिर्हि विहीए समुक्खणंतस्स किमु काही ? ।।
इति कृत्वा प्रतिज्ञां नत्वा सूरिं गृहे संप्राप्तः । आसक्तो जिनधर्मे मित्त्रेण समं गमयति कालम् ॥७७॥ अथ मलयकेतुराजस्य कन्याचतुष्कं समागतं तत्र । तच्छोभने मुहूर्ते कुमारः परिणयति, इतश्च ॥७८॥ पञ्चप्रकारभोगान् पञ्चभिर्भार्याभिः सहानुभुञ्जानः । पित्रापि चरमसमयेऽभिषिक्तः स निजपदे ||७९|| कारयति जिनेन्द्रभवनानि रथयात्राः प्रवर्तयति देशे । साधर्मिक वात्सल्यं करोति समित्त्रोऽप्युपयुक्तः ॥ ८० ॥ इति काले व्रजति कदाचित्कस्यापि नृपस्योपरि । जययात्रया चलितः प्राप्तः कस्मिन्नपि महानगरे ॥ ८१ ॥ उद्वसिते यक्षण, कोऽपि विज्ञपयति नृपतेरेवम् । यथात्र कोऽपि न लभते वस्तुं रजनिमपि तस्मादितः ॥ ८२॥ गच्छतु देवः, ततो भणति भूपतिरद्य चतुर्दशी तावत् । अत्रैव स्थातव्यं न प्रयाणमद्य दातव्यम् ॥ ८३ ॥ ततस्तिष्ठति राजा यक्षगृहे गृह्णाति च सामायिकम् । पिधाय तस्य द्वार स्वाध्यायं करोति, इतश्च ॥ ८४ ॥ तत्रैव च तां पश्यति वेगवतीं गुरुसारशृङ्गाराम् | यक्षागारस्यान्तः प्रभणन्तीमीदृशं वचनम् ||८५॥ हा स्वामिन् ! किमिह नष्टो मां दुःखितां मुक्त्वाऽवारण्ये । किं न जानासि मम हृदयं तव विरहे स्फुटति तडिति ॥ इति श्रुत्वा सविशेषं संवेगकराणि गणयति कुलकानि । नरनाथः, वेगवती तत इति भणितुं समारब्धा ॥ ८७॥ हा दयित ! कथय संप्रति मां हृदयात्क्षणेन कथं नष्टः । हा तादृशोऽपि प्रणयः सर्वाङ्गोपाङ्गलीनोऽपि ॥ ८८॥ दुनोति मम हृदयं दहति शरीरं करोति रणरणकम् । तव विरहस्तस्मात्स्वामिन् ! मुञ्चेत्याटोपमिदानीम् ॥८९॥ यथैतन्मम दुःखमपैति तथा नाथ ! कुरु किमपि त्वम् । न हि नाम महापुरुषा दुःखितेषु भवन्ति निष्करुणाः ॥