________________
मुद्धो मुसोवएस दाउं अईयरइ जो वयं बीयं । इहपरलोयदुहाई सो पावइ पउमवणिउच्च ॥१॥ तथाहि;सुपओहरपवरसरं सवणमणोहारि दीहरच्छ च । वररमणिसरीरं पिव मलयपुरं नाम इह नयरं ॥२॥ अखलियदाणप्पसरो उन्नयवंसो पलंबकररुइरो । वररयणरेहिरो सुरकरिव्व वीरो तहिं सिहो ॥३॥ सुपओहरा सुहारा गुणपोग्गरसंगया सिरिनिवासा । खग्गलया इव सरला वीरमई पिययमा तस्स ॥४॥ ताण सुओ संजाओ पउमो नामेण पउमसमवयणो । बाहत्तरिकलकुसलो पत्तो य कमेण तारुनं ॥५॥ अह सुयसागरसाहू तेसिमगारम्मि जाणसालाए । तेसिमणुनाए ठिओ तो तं ते पज्जुवासंति ॥६॥ अह मुणिवंदणहे ताणुवविठ्ठाण वंतरो एगो । उवविठ्ठो सो भणिओ मुणिणा कज्ज विणा एवं ॥७॥ दुक्ख उप्पायंतो जणस्स, अज्जेसि दारुणं पावं । सो पभणइ केलीए होइ कुणंतस्स कह पावं ? ॥८॥ भणइ मुणी किं केलीए कवलियं हणइ नेय तालउडं? तम्हा जह तह पीडा परस्स नो भद्द ! कायवा।। किंच विणा कजेण जो परपीडं करेइ से पावं । अहिययरं संपज्जइ अणत्थदंडो जओ एस ॥१०॥ उक्तं च,अट्ठाय तं न बंधइ जमणट्टाए य बंधए जीवो । अढे कालाईया नियामया न उ अणट्ठाए ॥११॥ तो भणइ वीरसिट्ठी महाणुभावेण मुणिवर ! इमेणं । किं विहियं जं एवं सासिज्जइ, तो मुणी भणइ ॥ भो भो वंतर! किं तुह पयडिज्जउ वइयरो इमो एसिं?सो भणइ किं अजुत्तं, पत्थणमेसि कुणह सहलं ॥
मुग्धो मृषोपदेशं दत्त्वातिचरति यो व्रतं द्वितीयम् । इहपरलोकदुःखानि स प्राप्नोति पद्मवणिगिव ॥१॥ .. मुपयोभ(ध)रप्रवरसरस्कं(मालं) श्रवणमनोहारि दीर्घरथ्यं(ोक्ष)च । वररमणीशरीरमिव मलयपुरं नामेह नगरम् ॥ भस्खलितदानप्रसर उन्नतवंशः प्रलम्बकररुचिरः । वररत्नराजमानः सुरकरीव वीरस्तत्र श्रेष्ठी ॥३॥ सुपयोम(घ)रा सुहा(घा)रा गुणपुद्गलसंगता श्रीनिवासा । खगलतेव सरला वीरमती प्रियतमा तस्य ॥४॥ तयोः सुतः संजातः पद्मो नाम्ना पद्मसमवदनः । द्वासप्ततिकलाकुशलः प्राप्तश्च क्रमेण तारुण्यम् ॥०॥ अथ श्रुतसागरसाधुस्तेषामगारे यानशालायाम् । तेषामनुज्ञया स्थितस्ततस्तं ते पर्युपासते ॥६॥ अथ मुनिवन्दनहेतोस्तेषामुपविष्टानां व्यन्तर एकः । उपविष्टः स भणितो मुनिना कार्य विनैवम् ॥७॥ दुःखमुत्पादयञ्जनस्य, अर्जयास दारुणं पापम् । स प्रभणति केल्या भवति कुर्वतः कथं पापम् ? ॥८॥ भणति मुनिः किं केल्या कवलितं हन्ति नैव तालपुटम् ? । तस्माद्यथा तथा पीडा परस्य नो भद्र ! कर्तव्या । किञ्च विना कार्येण यः परपीडां करोति तस्य पापम् । अधिकतरं संपद्यतेऽनर्थदण्डो यत एषः ॥१०॥ अर्थाय तन्न बध्नाति यदनाय च बध्नाति जीवः । अर्थे कालादिका नियामका न त्वनथें ॥११॥ ततो भणति वीरश्रेष्ठी महानुभावेन मुनिवर ! अनेन । किं विहितं यदेवं शिष्यते, ततो मुनिर्भणति ॥१२॥ भो भो व्यन्तर ! किं तव प्रकट्यता व्यतिकरोऽयमेषाम् । स भणति किमयुक्तं, प्रार्थनामेषां कुरुत सफलाम् ॥
१ख. माण,
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org