________________
३१८
सुपासनाह-चरिश्रम्मि
तो तव्वयणं सोउ लग्गो आकंदिउं दियाराओ । नो ठाइ वारिओवि हु पच्छायावेण संतत्तो ॥११३।। हा दुटु कयं हा दुठ्ठ भासियं अहह अहमचरिओ हं । तहसम्भावपराए न रहस्सं रक्खियमिमीए ।११४ इच्चाइ विलवमाणो न सुयइ भुंजेइ नेय धम्मपि । सो कुणइ झुणइ झायइ तं चिय दुचरियमणवरयं ॥ तेणं चिय दुक्खेणं मरिऊणं सो करी समुप्पन्नो । धणसारो उण सद्धम्मतप्परो गमिय दियहाई ॥११६ भइयारपंकमुकं वयजुयलं पालिउं समाहीए । कालं काउं अमरो जाओ अचिरेण सिद्धो य ॥ ११७॥
___॥इति मृषावादवते तृतीयातिवारे मदनकथानकं समाप्तम् ।।
निनमित्त्रमण्डल्यां कथ्यमानं ततश्च तत् श्रुत्वा । बाष्पजलाविलनयना जिनमन्दिराभिमुखं चलिता ॥११२॥ ततस्तद्वचनं श्रुत्वा लग्न आक्रन्दितुं दिवारात्रम् । न तिष्ठति वारितोऽपि खलु पश्चात्तापेन संतप्तः ॥११३॥ हा ! दुष्ठ कृतं हा ! दुष्ठु भाषितमहह ! अधमचरितोऽहम् । तथासद्भावपराया न रहस्यं रक्षितमस्याः।।११४ इत्यादि विलपन् न स्वपिति भुङ्क्ते नैव धर्ममपि । स करोति, जुगुप्सते ध्यायति तदेव दुश्चरितमनवरतम् । ११५ तेनैव दुःखेन मृत्वा स करी समुत्पन्नः । धनसारः पुनः सद्धर्मतत्परो गमयित्वा दिवसानि ॥११६॥ अतिचारपकमुक्तं व्रतयुगल पालयित्वा समाधिना । कालं कृत्वाऽमरो जातोऽचिरेण सिद्धश्च ॥११७॥
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
