________________
२६२
सुपासनाह-चरिअम्मिरक्खह रक्खह एयं नररयणं नरवरे इय भणते । जीवियनिरविक्खा झत्ति धाइया सव्यओ सुहडा ॥१०॥ ताहे भवणपडाया चिंतइ हा हा ! स एस सुभगवरो । मज्झ कए संजाओ गुरुआवइभायणं एवं ॥९१।। इत्तो य झत्ति कुमरो तस्स गइंदस्स दंतमुसलेसु । ठविउं नियचरणजुयं आरूढो खंधदेसम्मि ॥१२॥ तेण य महाबलेणं ऊरूहि भीडिओ करी कंठे । तह जह खुडंति नयणाइं तस्स, तो सो करी भीओ ॥९३।। संजाओ तस्स बसे, तो कुमरी चिंतए अरे हियय ! । नञ्चसु मणोरहाणं अगोयरं वरमिमं लद्धं ॥९४॥ रूवेण दुजए रइवइस्म सोंडीरिमाए कण्हस्स । एयम्मि वरे मन्नसु भुवणम्मि कयत्थमप्पाणं ॥९५॥ एक्कसरं च पुक्कारपुव्वयं भणइ सव्वलोओवि । पुरिसरयणेण इमिणा रयणाहारा फुडं धरणी ।।९६॥ राया य पंचवल्लहसाहणियं भणइ भणह मह वयणा । सुहडमिमं आलाणक्खंभे जह नेइ गयमेयं ॥९७॥ उत्तरियं च गयाओ एयं आरोविडं वरतुरंगे । आणेह मज्झ पासे तो सो गंतुं भणइ कुमरं ।।९८॥ अह सो कुमरो हत्यिं खंभे अग्गलिय झत्ति उत्तरिउं। मुहगुलियापरिवत्तियरूवो तत्तो अवक्कंतो ।।९९॥ साहणिओ तमदष्टुं तत्थन्नत्थं गवेसिउ सुचिरं । विन्नवइ जहावित्तं नरवइणो, सो य चिंतेइ ॥१०॥ कि एप्त कोइ अंजणसिद्धो विज्जाहरोव्व उवयारं । इय काउमवक्कंतो सुयणो सच्चबइ वयणमिणं ॥१०॥ सुयणह सुयणिहिं उवयरिउ, जित्तिउ सायरनीरु । पडिउवयारह नट्ठमण गय लंघिधि परतीरु ॥१०२॥ कन्ना पुण नियचित्ते सुदिढा जंपेइ ताय ! ते कुमरा । हक्कारिजंतु लहुं वीणासाला य सज्जियउ ॥१०३।। तदा गुर्वमर्षजातरक्तनेत्रेण तेन वरकरिणा । तस्मिन् वर्तुलवस्त्रे दत्तो वेधः सरोषेण ॥१२॥ रक्षत रक्षतैतद् नररत्नं नरवर इति भणति । जीवितनिरपेक्षा झटिति धाविताः सर्वतः सुभटाः ॥१०॥ तदा भवनपताका चिन्तयति हा हा ! स एष सुभगवरः । मम कृते संजातो गुर्वापद्भाजनमेवम् ।।९१॥ इतश्च झटिति कुमारस्तस्य गजेन्द्रस्य दन्तमुशलयोः । स्थापयित्वा निजचरणयुगमारूढः स्कन्धदेशे ॥१२॥ तेन च महाबलेनोरुभ्यां पीडितः करी कण्ठे । तथा यथा तुडतो नयने तस्य, ततः स करी भीतः ॥१३॥ संजातस्तस्य वशे, ततः कुमारी चिन्तयत्यरे हृदय ! । नृत्य मनोरथानामगोचरं वरमिमं लब्ध्वा ॥१४॥ रूपेण दुर्जये रतिपतेः शौण्डीरिम्णा कृष्णस्य । एतस्मिन् वरे मन्यस्व भुवने कृतार्थमात्मानम् ॥१५॥ एकस्वरं च पूत्कारपूर्वकं भणति सर्वलोकोऽपि । पुरुषरत्नेनानेन रत्नाधारा स्फुटं धरणी ॥१६॥ राजा च पञ्चवल्लभसाधनिकं भणति भणत मम वचनात् । सुभटामिममालानस्तम्भे यथा नयति गजमेतम्।९७) उत्तीर्ण च गजादेनमारोप्य वरतुरङ्गे । आनयत मम पार्थे ततः स गत्वा भणति कुमारम् ॥९८॥ अथ स कुमारो हस्तिनं स्तम्भेऽर्गलयित्वा झटित्युत्तीर्य । मुखगुटिकापरिवर्तितरूपस्ततोऽपक्रान्तः ॥१९॥ साधनिकस्तमदृष्ट्वा तत्रान्यत्र गवेषयित्वा सुचिरम् । विज्ञपयति यथावृत्तं नरपतये, स च चिन्तयति॥१००॥ किमेष कोऽप्यञ्जनसिद्धो विद्याहरो वोपकारम् । इति कृत्वापक्रान्तः, सुजनः सत्यापयति वचनमिदम् ।।१० १॥ सुजनस्य सुजनैरुपकृतं यावत् सागरनीरम् । प्रत्युपकारे नष्टमनसो गता लङ्घित्वा परतीरम् ॥१०२॥ कन्या पुनर्निजचित्ते सुदृढा जल्पति तात ! ते कुमाराः । हक्कार्यन्तां लघु वीणाशाला च सज्ज्यताम् ।। १०३॥
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org