________________
वीरकुमारकहा।
३७७ जाए एयम्मि न मज्झ पञ्चओ अस्थि तुज्झ वयणेसु । भणइ कुमरो न वंछियमेयं तुह होइ इह जम्मे॥१११॥ इय कुमरस्स असरिसं सत्तं वयणाई सुपहनयणाई। तं तह दुरज्झवसियं च अप्पणो सा विभावंती॥११२॥ तह वेरग्गं पत्ता भणइ जहा पणमिउ कुमरचरणे । बंधव ! निल्लज्जाए मज्जायावज्जियाए मए ॥११३॥ बंधृवि कणिटुतमो माइसमाणाए पावभइणीए । सत्तिक्कनिही आयासिओ सि जं तस्स पावरस ।।११४।। कह छुट्टीहामि अहं वच्छो जाणइ न वइयरं एयं । तुह पिउणो हं धृया सवक्किजणणीए संभूया ॥११५।। मूले नक्खम्मि पिउणोप्पायम्मि पेसिया तत्तो । धाईहिं परिग्गहिया माउलनिवपवरसेणस्स ॥११६॥ वंगालदेसवइणो तेणं तुह ससुरयस्स दिन्ना हैं । एयाओ वइयराओ गएमु पउरेसु वरिसेसु ॥११७।। नियकुलनहयलसंपुन्नअमयकिरणो तुमं समुप्पन्नो । परनारीउ तुम जो मनसि सव्वाउ भइणीओ ॥११८॥ तो इय कलंकमलिणे पाणे केणवि अहं पओगेण । वच्चामि परिच्चइउं जीवसु मह जीविएण तुमं ॥११९।। तो कुमरो भणइ इमं इय परिचत्तेहिं तुज्झ पाणेहिं । वालमरणंति काउं परिवइढइ दुक्खरिछोली ॥१२०।। तो सटाणे गंतुं निसिसेसं गमह, तुम्ह तमुवायं । दंसिस्समहं जेणं जलंजलिं देसि पावाणं ॥१२॥ सवहो य इत्थ विसए तुह महतणओ भणइ तो सावि । मह तुह आणा सरणं अनिव्वुई ता न कायव्वा ।। तो कुमराणुनाए जाइ तओ उदिउँ निययठाणे । इयराउ पुणो तिन्निवि नियमियपरपुरिससंभोगा ॥१२३।। उवगयसम्मत्तगुणा सम्म नमिऊण कुमरपयजुयलं । धित्तुं पुणोवि सिक्खं कुमराओ जति सट्ठाणे॥१२४॥ भणइ नरिंदो कुमरं कओ तए एसणुग्गहो मज्झ । अणुरायविडंबणानाडयस्स इय दंसणेण तओ ॥१२५।।
जात एतस्मिन्न मम प्रत्ययोऽस्ति तव वचनेषु । भणति कुमारो न वाछितमेतत्तव भवतीह जन्मनि।।१११।। इति कुमारस्यासदृशं सत्त्वं वचनानि सुपथनयनानि । तत्तथा दुरध्यवसितं चात्मनः सा विभावयन्ती ।।११२॥ तथा वैराग्यं प्राप्ता भणति यथा प्रणम्य कुमारचरणौ । बान्धव ! निर्लज्जया मर्यादावर्जितया मया ॥११३॥ बन्धुरपि कनिष्ठतमो मातृसमानया पापभगिन्या । सत्त्वैकनिधिरायासितोऽसि यत्तस्मात् पापात् ।। ११४॥ कथं छुटिष्याम्यहं वत्सो जानाति न व्यतिकरमेतम् । तव पितुरहं दुहिता सपत्नीजनन्यां संभूता ॥११५|| मूले नक्षत्रे पित्रोत्पादे प्रेषिता ततः । धात्रीभिः परिगृहीता मातुलनृपप्रवरसेनस्य ॥११६॥ बङ्गालदेशपतस्तेन तव श्वशुरस्य दत्ताऽहम् । एतस्माद्वयतिकराद् गतेषु प्रचुरेषु वर्षेषु ॥ ११७॥ निजकुलनभस्तलसंपूर्णामृतकिरणस्त्वं समुत्पन्नः । परनारीस्त्वं यो मन्यसे सर्वा भगिनीः ।। १ १८ । तत इति कलङ्कमलिनान् प्राणान् केनाप्यहं प्रयोगेण । व्रजामि परित्यक्तुं जीव मम जीवितेन त्वम् ॥११९॥ ततः कुमारो भणतीमामिति परित्यक्तैस्तव प्राणैः । बालमरणमिति कृत्वा परिवर्धते दुःखपङ्गिः ॥१२०॥ ततः स्वस्थाने गत्वा निशाशेषं गमय, तव तमुपायम् | दर्शयिष्याम्यहं येन जलाञ्जलिं ददासि पापानाम् ॥ शपथश्चात्र विषये तव मदीयो भणति ततः सापि । मम तव आज्ञा शरणमनिवृतिस्तस्मान्न कर्तव्या ॥१२२॥ ततः कुमारानुज्ञया याति तत उत्थाय निजस्थाने । इतराः पुनस्तिसोऽपि नियमितपरपुरुषसंभोगाः ॥१२३॥ उपगतसम्यक्त्वगुणाः सम्यग नत्वा कुमारपादयुगलम् । गृहीत्वा पुनरपि शिक्षा कुमाराद्यान्ति स्वस्थाने॥१२४॥
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org