________________
३७२
सुपासनाह-चरिअम्मिकिश्च । पनरस लक्खे एगम्मि वच्छरे जइ परं उवज्जेही । विइयम्मि तच्चउत्थं तत्तइयं वा उवज्जिज्जा ॥४१॥ तइयम्मि वच्छरम्मी अजुत्तदाणो तहिं. जणो होही । ता लक्खंपि न होही होही सच्चं इमं वयणं ।।४२॥
“ अत्युपादानमर्थस्य प्रजाभ्यः पृथिवीभुजाम् । दुग्धमादाय धेनूनां मांसाय स्तनकर्तनम् ॥" तो नरनाहो चिंतइ लहुओवि इमो वएण सव्वेसि । अइगरुओ बुद्धीए, ता रज्जधुरं इमो धरिही ॥४३॥ ताजइवि अहं मच्छरिजणाउ एयस्स कहवि हु अवायं । रक्खंतो पयडिस्सं न रज्जपयजोग्गयमिमस्स॥४४॥ तहवि हु एयस्संगटिए गुणे तह जणाणुरायं च । पच्छाइ न सक्का इय चितिय भणइ तो एवं ॥४५॥ वच्छ ! इमे सव्वेवि हु कुबुद्धिणो बुद्धिमं तुम चेव । जं सव्वसम्मयाओ विवरीयं भणसि इय एवं ॥४६। ता अन्नविद्वत्ताए तुज्झ न सोहइ सिरीइ परिभोगो । नियबुद्धीए अवन्ना होइ कया जं तए एवं ॥४७॥ ता मुंच विहवमेयं देसं च इमं जमित्थ देसम्मि । तुह बुद्धीए पभावो संतोवि न होइ अइपयडो ॥४८॥ तो नरवरस्स पाए नमिऊणं निग्गओ तओ कुमरो । मइसागरमंतिसुएण विमलनामेण ससहाओ ॥४९/ पच्छन्ननिवनिरूवियदेसंतरपहियवेससुहडेहिं । अणुगम्मतो सययं संपत्तो कोसलपुरम्मि ॥५०॥ पुरपरिसरसरतीरे विस्समिओ जाव चिट्ठइ कुमारो । ताव हलवोलमुहलो उच्छलिओ तूरनिग्योसो ॥५१॥ तो पुट्ठो कोवि नरो वत्थब्बो विमलमंतिणा किं भो!। कोवि हु महूसवो इह जं सुव्वइ तूरनिग्योसो ? तो सो कहेइ रणधवलराइणो अस्थि कुरुमईनामा । नियपाणाणवि अहिया दुहिआ नरवेसिणी कन्ना । तो तप्पिउणा आराहियाए कुलदेवयाए इय कहियं । जस्सज्ज पट्टहत्थी कंठे खिविही कुसुममालं ॥५४॥
पञ्चदश लक्षानेकस्मिन्वत्सरे यदि परमुपार्जयिष्यति । द्वितीये तच्चतुर्थ तत्तृतीयं वोपार्जयेत् ॥४१॥ तृतीये वत्सरेऽयुक्तदानस्तत्र जनो भविष्यति । ततो लक्षमपि न भविष्यति भविष्यति सत्यमिदं वचनम् ॥ ततो नरनाथश्चिन्तयति लघुरप्ययं वयसा सर्वेषाम् । अतिगुरुबुद्धया, तस्माद्राज्यधुरामयं धरिष्यति ॥४३॥ तस्माद्यद्यप्यह मत्सरिजनादेतस्य कथमपि ह्युपायम् । रक्षन् प्रकटयिष्यामि न राज्यपदयोग्यतामस्य ॥४४॥ तथापि ह्येतस्याङ्गस्थितान्गुणांस्तथा जनानुरागं च । प्रच्छादयितुं न शक्या इति चिन्तयित्वा भणति तत एवम् ।। वत्स ! इमे सर्वेऽपि खलु कुबुद्धयो बुद्धिमास्त्वमेव । यत्सर्वसम्मताद् विपरीत भणसीत्येवम् ॥४६॥ तस्मादन्यार्जितायास्तव न शोभते श्रियाः परिभोगः । निजबुद्धेरवज्ञा भवति कृता यत्त्वयैवम् ॥४७॥ तस्मान्मुञ्च विभवमेतं देशं चेमं यदत्र देशे । तव बुद्धेः प्रभावः सन्नपि न भवत्यातिप्रकटः ॥४८॥ ततो नरवरस्य पादौ नत्वा निर्गतस्ततः कुमारः । मतिसागरमन्त्रिसुतेन विमलनाम्ना ससहायः ॥४९॥ प्रच्छन्ननृपनिरूपितदेशान्तरपथिकवेषसुभटैः । अनुगम्यमानः सततं संप्राप्तः कोशलपुरे ॥५०॥ पुरपरिसरसरस्तीरे विश्रान्तो यावत्तिष्ठति कुमारः । तावत्कलकल मुखर उच्छलितस्तूर्यनिर्घोषः ॥५१॥ ततः पृष्टः कोऽपि नरो वास्तव्यो विमलमन्त्रिणा किं भोः !। कोऽपि हि महोत्सव इह यत् श्रूयते तूर्यनिर्घोषः ॥ ततः स कथयति ग्णधवलराजस्यास्ति कमतनिामा । निजप्राणेभ्योऽप्यधिका दुहिता नरद्वषिणी कन्या ॥५३॥
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org