________________
द्वादशः प्रकाशः ]
हे नाथ! मोक्षप्राप्तिना उपायमा प्रवीण एवा आपने सुखना हेतुओमां जेवो निर्मळ वैराग्य होय छे, तेवो दुःखना हेतुओमां होतो नथी. दुःखगर्भित वैराग्य तो कपिनी जेम चपळ होय, पण ज्ञानगर्भित वैराग्य तो पर्वतनी पेठे नकर अने अचळ होय छे. आथी दुःखहेतुक वैराग्य परिणामे भवाभिनन्दी-भववर्धक अने ज्ञानगभित वैराग्य आत्माभिनन्दी अने मोक्षसाधक होय छे. (२)
अव० दुःख० हे वीतराग! दुःखहेतुषु वियोगादिषु, वैराग्यं तव न तथा निस्तुषं निर्व्याजम् , मोक्ष० सम्यरज्ञानत्रयप्रवणस्य तव सुखहेतुषु यथा वैराग्यं विशदं वर्त्तते । कोऽर्थः ?, यदुःखहेतुषु वैराग्यं तत्कपिरिव क्षणिकम् , यच्च सुखहेतुषु स्यादिषु तन्निश्चलत्वेन मोक्षसाधकम् ॥२॥
विo---हे वैराग्यभङ्गीसनाथ !, नाथ !; तव दुःखहेतुषु पूर्वोदितेषु, तथा-तेन प्रकारेण, निस्तुषं-निर्व्याजम् , न वैराग्यम् , यथा सुखहेतुषु पूर्वोक्तविपरीतेषु स्वाधीनेष्वपि सुतरामुल्लसति, तथात्वे हेतुमाह-यतः किं विशिष्टस्य तव ?, मोक्षोपायप्रवीणस्य-परमपदोपायप्रपञ्चनपञ्चमस्य। अयमाशयः-किल दुःखहेतूद्भवे यद्वैराग्यं तद्वानरवैराग्यमिव क्षणिकमेव, यत्तु सुखहेतूनामेकान्तानित्यत्वोद्भावनेन दृढतरं वैराग्यमुद्भवति मोक्षाङ्गत्वेन तदेव प्रशस्यमिति भावः ।
किञ्च
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
