________________
नवमो उद्देसओ
१२९ भणिओ सो पुत्तेण-'ताय ! न वहइ ते सरीरं विणा कलत्तेण, सीयइ य सयलं कुटुंबयं । ता कुणसु कलत्तपरिग्गहं तुमं' ति । तओ एवं च बहुसो तेण चोइज्जमाणेण अन्नया भणिओ निययमित्तो-'जहा मम कएणं कं पि दारियं वरसु' त्ति । पडिवन्नं च तेण । पत्थेइ य तस्स कएण कोडुबिए । तओ ते नेच्छंति । भणंति य-'तस्स पुत्तो सव्वघरसामी जोवण्णत्थो । सो य अप्पणो परिणयवओ वट्टइ, अन्नसुयउप्पत्तीए य संसओ । ता कहं तस्स दारियं पयच्छामो ?' । एयं च सव्वं तस्स परिकहियं मित्तेण । तओ सो चिंतिउं पयत्तो-पेच्छ केरिसं जायं? । ता किमेत्थ करणीयं ? । अह वा वावा[ए] मि इमं पुत्तं कलत्तागमविग्घभूयं । अन्ने पुत्ता मम कलत्तसंगहेण भविस्संति । तओ एवं च तस्स मारणोवायं परिचिंतिज्जमाणो गओ सो छेत्तं परिवाहणनिमित्तं सुसंगोइयपत्तलधारपरसू । मारणोवायपरिचिंतणेण य सुन्नहिय-यनयणो परिणयवयसा संपरिवाहिउं च पयत्तो नंगलेण । परिचितइ य कह इमो वावायव्वो, कह वा लोए न होही वयणिज्जं । एवं च पावेक्कअज्झवसाणोवगओ सव्वहा परवसहियओ सो जाओ । इमंमि य अवसरे *......नूणमेस अन्नसासपइरणनिमित्तं इमं निप्फन्नं सालिच्छेत्तं नंगलेण सुभिन्नं इति । तो दुट्टकयमिमेणं । इमं च परिचिंतेमाणेण भणियमणेण-'अहो ताय ! कह तुमे इमं विवरीयं संजायं । अजायस्स कएण जायं विणासियं ति ।' अवि य-संसइयस्स कएणं निस्संसइयं कहं इमं चयसि ।
मु(मू )ढो तुममच्चत्थं न मुणसि कज्जं अकज्जं वा ॥५॥ इमं च निसामिऊण तेण चितियं-अरे नाओ अहमिमेणं । जओ जाव समागयचित्तो अप्पाणं गोविउं पयत्तो । ताव दिटुं तं सालिच्छेत्तं । परिवाहियं दद्रुण पडिबुद्धो तस्स वयणेण । तओ चिंतिउं पयत्तो हा दुटु मे चिंतियं । कहं पावेण विलित्तो मे अप्पा । सोहणं च इमिणा भणियं, तहा-अजायस्स कए कह सुजायं विणासिहसि । जा पेच्छ कह न इमो सव्वहा मम हियकरणेक्कचित्तो तणओ भविस्सकलत्तसुयकएणं वावाइओ होतो । तओ एवं च महापच्छायावग्गिणा परिडज्झमाणो सो अप्पाणं निदिउं पयत्तो ।
ता जह सो संतत्तो पच्छायावेण तह तुमं पेच्छि ! ।
संतमसंतस्स कए चयमाणो नाह ! तप्पिहसि ॥६।। ★ अत्रादर्श कियान् पाठः पतितः प्रतिभाति, ततोऽर्थानुसन्धानं न सम्यग् ज्ञायते ।
Jain Education International 2010_02
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org