________________
आचार्य श्री विजयेन्द्र सूरीश्वरजी पासे लीवेली दीक्षा. १७ आ वखते धर्मधुरंधर शास्त्रविशारद जैनाचार्य श्रीमद् विजयधर्मसूरीश्वरजी महाराजना पट्टधर अने विद्वान शिष्य इतिहास तत्व महोदधि आचार्य श्री विजयेन्द्रसूरीश्वरजी महाराज पोताना गुरुभाईओ अने शिष्य मंडळ साथे मोरवाडमां बिराजता हता. पंडितजी विद्वान् अने चारित्रपात्र गुरुनी शोधमां हता. तेमने श्री विजयेन्द्रसूरीश्वरजी महाराजनो बनारसथी परिचय हतो, अने तेथी तेमणे तेमनी पासे जवानो निर्णय कर्यो. तुरत मोरबाड तरफ प्रयाण कर्यु, अने आचार्यजी महाराजने मळी पोतानी शुभ भावना व्यक्त करी. आचार्यजी महाराजने पण पंडितजीनी शांतप्रकृति, सरलता अने पात्रतानो परिचय हतो; तेथी तेमने विशेष पूछपरछ के ओळखाणनी जरुर नहोती. वळी आवो विद्वान्, सुपात्र अने हार्दिक वैराग्यथी रंगायेल पुरुष दीक्षित थई शासननी शोभामां वृद्धि करशे एवी पोताने खात्री होवाथी हर्ष प्रदर्शित कर्यो. परंतु कुटुंबी जनोनी संमतिथी अने तेमनी राजीखुशीथी दीक्षा लेवाय तो ठीक, एम बिचारी तेणे पंडितजीने ए हकीकत निवेदन करी. पंडितजीने ए बात रुची, अने तुरत पालीताणा तार करी कुटुंबी जनोने तेडाव्या. तेमने पोतानी दीक्षा लेवानी भावना अडग होवानी हकीकत जणावी, अने घणीज शांतिधी समजाव्या. छेवटे आ कार्यमा पंडितजीए विजय मेळव्यो. आवी रीते
२
--
