________________
गा० १३६-१३७ ] . (७०)
[ विद्वदिभविचार्यम "अह तं ण वेइ खलु.” “न तं पि एमेव, इत्थ वि ण माणं।" "अह तत्थाऽ-सवणमिदं हविज्ज, उच्छिण्ण-साहत्ता. ॥ १३४ ॥ ण य तविवज्जणाओ उचिय-भावोऽत्थ, तुल्ल-भणिईओ। अण्णा वि कप्पणाइ साहम्म-विहम्मओ दुहा. ।। १३५ ।। ("अथ-तद्-न वैदिकं खलु" "न तदऽपि एवमेव, अत्राऽपि न मानम्", । "अथ-तत्रा-श्रवणमिदं भवेत्, उच्छिन्न शाखत्त्वात् ।। १३४ ॥ न च तद्-विवर्जनात् उचित.भावोऽत्र, तुल्य भणितितः. । अन्याऽपि कल्पना साधर्म्य वैधर्म्य तोदुष्टाः ॥ १३५ ॥ ) (?) . * यस्मादेवम् , "तम्हा ण वयणमित्तं सव्वत्थ ऽ-विसेसओ बुह-जणेणं। एत्थ पवित्ति-णिमित्तं. एअं दढव्वयं होइ.” ॥१३६॥ तस्मात्
__ अत्र-लोके
प्रवृत्ति निमितम = [हिता-ऽऽदौ] वचन-मात्रम् = उपपत्ति शून्यम् [एअं-एतद्] सर्वत्र
द्रष्टव्यम् अ-विशेषतः कारणान
भवति। बुध-जनेन = [विद्वज्जनेन] । ["न"इति वर्तते (?) ] ॥ १३६ ।। किं पुण विसिट्टगं चिय, जं दिद्विवाहि णो खलु विरुद्धं, । तह संभवं [त-रूवं] स-रूवं विआरिऊ सुद्ध-बुद्धिए ॥१३७॥ * किं पुनर्
विशिष्टमेव वचनं प्रवृत्ति -निमित्त
____ मिह द्रष्टव्यम्। "कि भूतम् ?" इत्याऽऽह, :यद
विरुद्धम् = "तृतीय-स्थान-संक्रान्तम्" दृष्टेष्टाभ्याम्
इत्य-ऽर्थः। न खलु
