________________
दोहा-पाहुड
अक्खर-चडिया मसि-मलिया , पाढंता गय खीणु । एक्क ण जाणिय परम कला , कहिं उग्गउ कहिं लीणु ।।१७३।। अक्षरारूढाः मषीमलिनिताः पाठयंतः वयः क्षीणं । एका ण ज्ञाता परम-कला कुत्र उद्गतः कुत्र लीनः ।। वे भंजेविणु एक्कु किउ , मणहो ण चारिय विल्लि । तहो गुरुवहो हउं सिस्सिणी , अण्णहि करमि ण लल्लि ॥१७४।। द्वे भक्त्वा एकं कृतं मनसः न चारिता वल्ली । तस्य गुरोः अहं शिष्या अन्यस्मिन् न करोमि अभिलाषां ॥ अग्गए पच्छए दहदिहहिं , जहिं जोवउं तहिं सोइ । ता महु फिट्टिय भंतडी , अवसु ण पुच्छइ कोइ ॥१७५॥ अग्रे पश्चात् दश-दिक्शु यत्र पश्यामि तत्र सः अपि । ततः मम नष्टा भ्रांतिः अवश्य न पृच्छामि. कं अपि ।। जिम लोणु विलिज्जइ पाणियहं , तिम जइ चित्तु विलिज्ज । समरसिहुवइ जीवडा , काइं समाहि करिज्ज ॥१७६।। यथा नवनीतं विलीयते पानीये तथा यदि चित्तं विलीयेत् । समरसीभूते जीव किं समाधि कुर्यात् ॥ जइ इक्क हि पावीसि पय , अंकय कोडि करीसु । णं अंगुलि पय पयडणइं , जिम सव्वंग य सीसु(?) ॥१७७॥ यदि एकं अपि प्राप्स्यामि प्रियं अकृतानां कोटि करिष्यामि । . . . . . . . प्रकटने तथा सर्वांगेषु प्रविश्यामि(?) ॥ तित्थहो तित्थ भमंतयहं , संताविज्जइ देहु । अप्पें अप्पा झाइयई , णिव्वाणं पउ देहु ॥१७८॥ तीर्थात् तीर्थं भ्रमभिः संताप्यते देहः । आत्मना आत्मा . . . निर्वाणे पदं ददत ।।
