________________
दोहा-पाहुड
जोइय जोएं लइयइण , जइ धंधए ण पडीसि । देह-कुडिल्ली परिखिवइ , तुहुं तेमइ अच्छेसि ॥९१।। योगिन् योगेन गृहीतेन यदि मिथ्या-प्रवृत्तौ न पतिष्यसि । देह-कुटी परिक्षिणोति त्वं तथा एव आस्ते ॥ . अरे मण-करह म रइ करहि , इंदिय-विसय-सुहेण । सुक्खु णिरंतरु जेहिं ण वि , मुच्चहि ते वि खणेण ।।९२॥ अरे मनः-करभ मा रतिं कुरु इंद्रिय-विषय-सुखे । सुखं निरंतरं यैः न अपि मुंच तान् क्षणेन ॥ तूसे म रूसे म कोहु करे , कोहें णासइ धम्मु । धम्मे णटे णरय-गइ , अह गउ माणुस-जम्मु ।।९३।। तुष्य मा रुष्य मा क्रोधं कुरु क्रोधेन नश्यति धर्मः । धर्मेन नष्टेन नरकगतिः अथ गतः मानुषः जन्मो ॥ हत्थ-अहुट्ठहिं देवलिय , वालहों णाहि पवेसु । संतु णिरंजणु तर्हि वसइ , णिम्मलु होवि गवेसु ॥९४॥ हस्त-अर्धचतुर्थे देवकुले बालस्य नहि प्रवेशः । शांत: निरंजनः तत्र वसति निर्मलः भूत्वा गवेषय ॥ अप्पा परहो ण मेलियउ , मणु मोडेवि सहस त्ति । सो वढ जोइय किं करइ , जासु ण एहिय सत्ति ॥९५॥ आत्मा परस्य न मेलितः मनः मोटयित्वा सहसा इति । स: मूर्ख योगी किं करोति यस्य न ईदृशी शक्तिः ।। सो जोइउ जो जोगवइ , णिम्मले जोइय जोए। . जो पुणु इंदिय-वसे गयउ , सो इह सावय-लोए ॥९६।। सः योगी यः योजयति निर्मले योगे योगी । यः पुनः इंद्रिय-वशं गतः सः इह श्रावक-लोके ।।
