________________
१५
दोहा - पाहुड
पंडिय पंडिय पंडिया कणु छंडिवि तुस कंडिया । अत्थे गंथे तुट्ठो सि परमत्थु ण जाणहि मूढो सि ॥८५॥ पंडित पंडित पंडित कणान् त्यक्त्वा तुषानि कंडितानि । अर्थे ग्रंथे तुष्टः असि परमार्थं न जानासि मूढः असि ॥
अक्खरडेहिं जिगव्विया कारणु ते ण मुणंति । वंसविहत्था डोम जिम पर हत्थडा धुणंति ॥ ८६ ॥ अक्षरैः एव गर्विताः कारणं ये न जानंति । वंसयुक्ता: डोंबाः इव परं हस्तान् धुन्वंति ॥
णाण- तिडिक्की सिक्खि वढ, किं पढियां बहुएण । जा सुंधुक्की णिड्डुहइ, पुण्णु वि पाउ खणेण ॥८७॥ ज्ञान- अंगार शिक्षय मूर्ख किं पठितेन बहुना । या ज्वलिता निद्दहति पुण्यं अपि पापं क्षणेन ॥ सयलु वि को वि तडप्फडइ, सिद्धत्तणहु तणेण । सिद्धत्तणु परि पावियइ, चित्तर्हि णिम्मलएण ॥८८॥ सकलः अपि कः अपि व्याकुलीभवति सिद्धत्व - कृतेन । सिद्धत्वं परं प्राप्यते चित्तस्य निर्मलत्वेन ॥
केवलु म्रल-परिवज्जियउ, जहिं सो ठाइ अणाइ । तस उरि सवु जगु संचरइ, परइ ण कोइ वि जाइ ॥ ८९ ॥ केवलं मल- परिवर्जितं यत्र सः तिष्ठति अनादिः । तस्य उदरे सर्वं जगत् संचरति परे कः अपि न याति ॥
अप्पा अप्पे परिट्ठियउ, कहिं मि ण लग्गइ लेवु । सव्वु जे दोसु महंतु तसु, जं पुणु होइ अछेउ ॥९०॥ आत्मा आत्मनि परिष्ठितः कुत्र अपि न लगति लेपः । सर्वे एव दोषः महान् तस्य यद् पुनः भवति अलेपः ॥
