________________
१७
बहुयई पढियई मूढ पर, तालू सुक्कइ जेण । एक्कु जि अक्खरु तं पढहु, सिवपुरि गम्मइ जेण ॥ ९७ ॥
बहूनि पठितेन मूर्ख परं तालुः शुष्यति येन । एकं एव अक्षरं तं पठ शिवपुरे गम्यते येन ॥
अंतो णत्थि सुईणं कालो थोओ वयं च दुम्मेहा । तं णवर सिक्खियव्वं जिं जर मरण - क्खयं कुणहि ॥ ९८ ॥ अंत नास्ति सुप्तानां कालः स्तोकः वयं च दुर्मेधाः । तं केवलं शिक्षितव्यं येन जरा-मरण-क्षयं करोषि ॥
ल्लिक्खणु इत्थी (?) बाहिरउ अकुलीणउ मह मणि ठियउ । तसु कारण आणी माहू जेण गवंगड संठियउ ॥९९॥ निर्लक्षण: xxबाह्यः अकुलीनः मम मनसि स्थितः । तस्य कारणे xx xx xx xx XX XX XX xx ॥ ह सगुणी पिउ णिग्गुणउ णिल्लक्खणु णीसंगु । एकहिं अंगि वसंतयहं मिलिउ ण अंगहिं अंगु ॥ १००॥ अहं सगुणा प्रिय निर्गुणः निर्लक्षणः निःसंग: । एके अंगे वसतो मिलितं न अंगेन अंगं ॥
,
दोहा - पाहुड
सव्वहिं रायहं छहरसहि पंचहि रूवहिं चित्तु ।
जासु ण रंजिउ भुवणयलि सो जोइय करि मित्तु ॥ १०१ ॥
,
सर्वै: रागैः षड्रसैः पंचभिः रूपैः चित्तं ।
यस्य न रंजितं भुवनतले तं योगिनं कुरु मित्रं ॥
,
तव तणुअं मि सरीरयहं संगु करि ट्ठिउ जाहं ।
ताहं वि मरणदवक्कडिय, दुसहा होइ णराहं ॥१०२॥
,
xx अपि शरीरस्य संगं कृत्वा स्थितः येषां ।
तेषां अपि मरण - प्रपातः दुःसहः भवति नराणां ॥
