________________
चतुर्दशः सर्गः।
अथाब्जिनीवाऽश्मनि सा भवित्री
कथं कथं नाथ! हृदीति मन्ये ? ॥ ५२ ॥ हे अममेश निर्ममेश ! त्वन्मुखपुण्डरीकं प्रपश्यतो मम या रतिरासीत् , अथ हे नाथ! सा रतिर्मम कथं कथं भवित्री ? अपि तु न कथमपि, इति हृदि मन्ये, केव, अजिनीव यथा अश्मनि दृषदि, अब्जिनी कमालनी, कथं भवति, तथेति ॥ ५२ ॥
करोत्करस्येव रवि भवन्त
मभूद् मम श्रीरनुगच्छतो या। लतेव सिक्ताऽम्बुधरैः कदा सा
पुरा भवत्युन्नतिभाक् प्रकामम् ? ॥५३॥ __ हे तात ! भवन्तमनुगच्छतो मम या श्रीरभूत , यथा रविं सूर्य, अनुगच्छतः करोत्करस्य किरणगणस्य, सा श्रीः, उन्नतिभाक् कदा पुरा भवति, अत्र वर्तमानापि पुरायोगाद् भविष्यदर्थ समर्थयति, केव, अम्बुधरैः सिक्ता लतेव यथा मेघसिक्ता लतोन्नतिभाग् भवति, तथा सा कदा पुरा भवति, अपि तु न भाविनीत्यर्थः ॥ ५३ ॥ व्रजाऽभिधेह्येहि भणेति भव्यै
वैचोभिरासंस्तव या मुदो मे । न तल्लवोऽप्यर्थिजनप्रणीतै
स्त्वमेधिथा जीव जयेतिवाक्यैः ॥ ५४ ॥ हेगुरो! त्वं व्रज, अभिधेहि, एहि, भण, इति तव वचोभिर्या मम मुद आसन् , अथ त्वं एधियाः, जीव, जयति अर्थिजनमणीवैर्वाक्यैः, न तल्लवोऽपि, विद्यत इति शेषः॥ ५४॥
