________________
५१०
विजयप्रशस्त्याम् ।
स्वकः किमप्येष बभूव लेखो वेरसौ चेतसि नोऽस्ति तर्कः ।
अभूदनूचानदृगुत्पलश्री
भरं हरन् यज्जगदिन्दु भात् ॥ ४५ ॥ एष श्रीगुरूदत्तसूचको लेखः, किमपि रवेः सूर्यस्य, स्वकः स्वकीयः, बभूव असौ तक नोऽस्माकं चेतस्यस्तीति कविवचः, यो यस्य स्वकः स्यात् स तदुचितकर्मनिर्माता भवेत्, तत आहयद् यस्माद्धेतोः, अनूचानस्य हगेवोत्पलं तस्य श्रीभरं हरन्, तथा जगदेवेन्दुस्तस्य भां हरतीति जगदिन्दुभाहत, अभूत्; सूर्यो हि उत्पलश्रियं चन्द्रविकाशिकमलशोभां तथेन्दोर्युतिं हरति तथै पोsपि लेखस्तथा जात इति ॥ ४५ ॥ तदाऽभवद् योऽसुखदो विषादो मनस्यनूचानमहीमघोनः । अलं स एवाऽवगमे तदीये
समे समेतामलकेवलो वा ॥ ४६ ॥ तदा श्रीगुरुविरहोदन्तपिशुनलेखाक्षरदर्शनावसरे, यो विपादः, किं०, असुखदः, अनूचानमहीमघोनः श्रीआचार्य राजस्य, मनसि अभवज्जातः, तदीये समे समग्रे, अवगमे तद्विषादावबोधे, स एव प्रभुरलं समर्थः, नान्पः कश्चिदिति, वा अथवा, समेतामलकेवलः प्राप्तोज्ज्वलकेवलः केवल्येव, अलं समर्थ इति तत्त्वम् । ४६ । अथाचार्यधुर्यो विषादोद्गाररचनानि यानि वचनान्यवादीत्, तानि काव्यद्वात्रिंशिकया प्रदर्शयतिममानिशं यत् त्वमवोच ईश ! सुत! त्वमास्से मम चेतसीति ।
