________________
४९८
विजयप्रशस्त्याम् ।
जनस्य संघस्य, सुपर्वशाखी कल्पद्रुरिव, मनोऽभिलाषान् प्रपूरयामासाsपूरयदिति ।। १३ ॥
रुजं दुरन्तामधिगम्य सम्यक् तथाऽऽयुषोऽत्यन्तसुखस्य चान्तम् ।
प्रभुश्चकार प्रमनाश्चरित्र
गृहध्वजाराधनयाऽन्त्यकृत्यम् ॥ १४ ॥
प्रभुः श्रीहीरगुरुः स्ववपुषि दुरन्तां दुःसाध्यां रुजं रोगम्, अधिगम्य मत्वा, तथाऽत्यन्तसुखस्याऽऽयुषोऽपि चकारोऽप्यर्थः, भवति हि संयमजीवितव्यादत्यन्तसुखं मुक्तिसुखादि, तेन सार्थकमिदं विशेषणं; अन्तं प्रान्तसमयं ज्ञात्वा, प्रमनाः सन्, अन्त्य - कृत्यं चतुरशीतिलक्षजीवयोनिक्षामणचतुःशरणस्वीकरणरूपं, चकाराऽकरोत् कया, चरित्रं चारित्रधर्मः स एव गृहं तत्र ध्वजोपमा याssराधना तथा निरतीचारं चारित्रं प्रपाल्य प्रान्तसमयोचितयाऽऽराधनया चारित्रमन्दिरं सध्वजीस्यादिति तत्त्वम् ॥१४॥ व्यधाद् विभुः स्वं तपसाऽग्निनेव सुवर्णमात्मानमतीद्धभासम् ।
तदा बभौ चाऽस्तमलोऽस्य कायः
खरत्विषो बिम्ब इवाऽभ्रमुक्तः ॥ १५ ॥ विभुः हीरः, स्वमात्मानं, अतीद्धा दीप्ता भाः कान्तिर्यस्य तं, व्यधात्, केन, तपसा द्वादशविपेनापि, यथाऽग्निना सुवर्णमिति, तदा चास्य प्रभोः, कायः किं०, अस्तमलः सन् बभौ, यथाभ्रमुक्तः खरत्विषो रवेः, विम्बः शोभते, विम्बशब्दः पुंनपुंसकइति ।। १५ ।।
म सर्वथा क्षीणदलं विचिन्त्य
